ฝูหลินรวบตัวนางขึ้นมานั่งบนตักแกร่ง ก่อนจะกักขังนางไว้ในอ้อมแขนไม่ให้ถอยหนีได้ ริมฝีปากของเขายังขบเม้มไล้เลียอยู่ที่ริมฝีปากของม่านอวี้อย่างเร่าร้อน
“หะ หาย...ใจ ไม่ทัน” นางพยายามส่งเสียงอ้อนวอนที่ขาดหายออกมา
“อาอวี้ หายใจทางจมูก” เขาปล่อยให้นางได้สูดหายใจเพียงครู่ ก่อนจะขบเม้มริมฝีปากล่างเพื่อให้นางยอมอ้าปากออก
ม่านอวี้สมองของนางขาวโพลนไปจนสิ้น รสจูบของฝูหลินราวกับดูดวิญญาณของนางออกไปด้วย มือหนาเริ่มลูบไล้ที่แผ่นหลังของนางอย่างเอาใจ
เนิ่นนานกว่าที่ฝูหลินจะยอมถอนริมฝีปากออกให้ม่านอวี้เป็นอิสระ นางซุกหน้าลงกับแผงอกของเขาเพื่อปรับลมหายใจให้เป็นปกติ
“อาอวี้ อีกครั้งได้หรือไม่” เขาเชยคางของนางขึ้นมา แต่มิได้เอ่ยถาม ฝูหลินบดจูบอีกครั้งอย่างเร่าร้อน
“ปะ ปล่อย” นางดันตัวของเขาออกอย่างอยากลำบาก เมื่อถูกเขากักขังไว้บนตัวเช่นนี้
“ว้ายยยย” ฝูหลินช้อนตัวของม่านอวี้ลุกขึ้นเดินไปที่เตียง โดยที่นา
