ม่านอวี้ไม่สนใจบาดแผลที่เลือดไหลชุ่มของนาง นางกอดเข่านั่งตัวสั่นเทาอยู่บนเตียงนอน ไม่เหมือนละครที่นางเคยแสดงสักนิด ครั้งนี้เป็นดาบจริง ทั้งยังเจ็บจริงอีกด้วย
ม่านอวี้นึกไม่ออกว่ามีผู้ใดอีกที่ต้องการเอาชีวิตนาง นอกจากจินหรูที่ต้องการให้นางตายไป
“ฮูหยิน ท่านหมอมาแล้วขอรับ”
“เข้ามาเถิด”
ม่านอวี้หันมาสนใจหมอที่เพิ่งจะเดินเข้ามา เขาตรวจบาดแผลของนาง ถึงจะลึกไม่มาก แต่ก็เสียเลือดไปไม่น้อยเลย
“ยังดีที่ท่านหลบทัน หากหลบไม่ทันข้าเกรงว่าจะเสียแขนไปเสียแล้ว”
ม่านอวี้ได้แต่กลอกตา เรื่องที่ท่านหมอพูดนางก็รู้เช่นกัน ยังดีที่นางยังมีสติ จึงเจ็บไม่มาก อีกอย่างองครักษ์ก็เข้ามาได้อย่างรวดเร็ว ไม่เช่นนั้นอย่าว่าแต่เสียแขนเลย ชีวิตของนางก็คงรักษาไว้ไม่ได้
ฝูหลินเมื่อกลับออกจากวังหลวง สาวใช้ของจินหรูก็มาแจ้งเรื่องอาการป่วยของนางให้เขาฟัง เขาจึงเร่งฝีเท้าไปที่เรือนของนางอย่างรวดเร็ว เพื่อจะดูว่านางเป็นเช่
