โชคชะตา ช่างเล่นตลก

หลุดเข้าไปในหนังที่แสดง

ในวันเข้าหอ ฝูหลินยังเลือกที่จะมาปลอบประโลมจินหรูที่นางได้เป็นเพียงฮูหยินรอง ทั้งที่ยังไม่ได้ไปเปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาว หรือร่วมผูกผมกับซ่งม่านอวี้เลย

“ท่านแม่ทัพ เกิดเรื่องใหญ่แล้วเจ้าค่ะ” เสียงสาวใช้โวยวายอยู่ด้านนอก

“เกิดเรื่องใดอีก!!!” ฝูหลินมีโทสะไม่น้อย เขากำลังจะเข้าหอกับจินหรูสตรีที่เฝ้ารอมาแสนนาน แต่ต้องถูกขัดจังหวะเสียก่อน

“ฮูหยิน ฮูหยิน นางผูกคอตายเจ้าค่ะ”

“อาอวี้!!!” จินหรูเนื้อตัวสั่นเทาไปด้วยความกลัว นางไม่คิดว่าสหายจะเลือกจบชีวิตเช่นนี้

แต่เพียงครู่เดียวแววตาของนางก็ฉายความพอใจออกมาวูบหนึ่ง ต่อไปในเรือนหลังของฝูหลินก็จะมีเพียงนางเท่านั้น หากซ่งม่านอวี้ตายจริง นางก็จะได้ขึ้นเป็นฮูหยินเอกแทน

ฝูหลินกับจินหรูรีบเดินไปดูให้เห็นกับตาว่าซ่งม่านอวี้นางได้ผูกคอจริงหรือไม่ หรือเป็นเพียงแค่เล่ห์กลที่นางใช้กันแน่

ซ่งม่านอวี้ที่ยังสวมชุดเจ้าสาวสีแดงสด นอนสงบนิ่งอยู่บนที่นอน นางถูกสาวใช้พาตัวลงมาแล้ว รอบคอของนางยังมีรอยแดงคล้ำที่เกิดจากการรัดของผ้าที่ใช้ผูก

“อาอวี้” จินหรูแข้งขาสั่นจนไม่อาจก้าวเดินเข้าไปดูได้ นางพิงอยู่ในอ้อมแขนของฝูหลิน ที่มองเตียงนอนด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย

“พาฮูหยินรองกลับไปที่เรือน” ฝูหลินดันตัวจินหรูส่งให้สาวใช้ ด้วยดีรู้ว่ายามนี้คนในอ้อมแขนคงหวาดกลัวไม่น้อย

“เหตุใดเจ้าต้องมาตายในงานมงคลของข้าด้วย” ฝูหลินจ้องมองร่างของซ่งม่านอวี้อย่างนึกรังเกียจ

ฝูหลินคงลืมไปว่าวันนี้ก็เป็นวันงานมงคลของซ่งม่านอวี้ด้วยเช่นกัน เขาเดินเข้าไปหยุดมองนางใกล้ๆ เพื่อจะตรวจสอบว่านางตายจริงหรือไม่

“เฮือกกก” ม่านอวี้ที่คิดว่าตายไปแล้ว เด้งตัวลุกขึ้นมาจากที่นอน หัวของนางชนเข้ากับหัวของฝูหลินที่ยื่นหน้ามาดูนางใกล้ๆ “โอ๊ยยย”

“เฮ้ยยยยย คุณไปใคร” ม่านอวี้เบิกตากว้าง มองบุรุษตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ

“หึ ข้าก็นึกว่าเจ้าตายจริง หากต้องการฆ่าตัวตายนัก ก็ไปตายที่อื่น อย่าได้มาตายในจวนของข้า” ฝูหลินบีบต้นแขนของนางแน่น

“โอ๊ยย บ้าเปล่าเนี่ย มาทำร้ายฉันทำไม ปล่อย แล้วใครฆ่าตัวตาย ประสาท” ม่านอวี้สะบัดแขนของนางออกอย่างไรก็ไม่ออก ดูเหมือนว่าฝูหลินจะบีบรัดแน่นขึ้นอีกด้วย

“เจ้าพูดอันใดของเจ้า”

“ปล่อย!!!” นางสลัดสุดแรง ก่อนจะลุกขึ้นแล้ววิ่งไปที่ประตู

รอบตัวของม่านอวี้ ดูแปลกตาไปหมด โคมไฟสีแดง ผ้าแดงที่ผูกอยู่ทั่วจวน พอก้มดูชุดของตนเอง นางก็ต้องยิ่งแปลกใจเมื่อนางเองก็อยู่ในชุดเจ้าสาว พอหันไปหาฝูหลินชุดของเขาก็ไม่ต่างจากนาง

จินหรูที่ได้ยินเสียงโวยวายก็เดินเข้ามาดู นางก็ต้องมึนงง เมื่อมีเจ้าสาวสองคน และอยู่ในชุดโบราณ

“มะ ไม่จริง เป็นไปไม่ได้” นางดึงทึ้งผมของตนเอง จนหลุดลุ่ยไปหมด

สาวใช้ที่อยู่ด้านนอก ต่างมองมาที่นางอย่างไม่เข้าใจ ด้วยคิดว่าฮูหยินเสียสติไปแล้ว จินหรูเดินเข้ามาหาม่านอวี้ พร้อมทั้งบอกนางอย่างแปลกใจ

“อาอวี้ เจ้ายังไม่ตายรึ เจ้าเป็นอันใดไป ขะ ข้าไม่ได้ตั้งใจ แต่ข้ากับพี่หลินรักกันมานานแล้ว เป็นเจ้าที่บังคับให้เขาแต่งงานกับเจ้า” จินหรูทรุดตัวลงนั่งต่อหน้าม่านอวี้ ยิ่งทำให้นางมึนงงอย่างไม่เข้าใจเพิ่มขึ้น

“อะไร เธอพูดอะไร ฉันฟังไม่เข้าใจ กองถ่ายละ ที่นี่ที่ไหน” นางเริ่มออกตัวจะวิ่งไปดูว่าตอนนี้นางอยู่ที่ไหนกันแน่ สถานที่ถ่ายหนังไม่ได้เหมือนจริงเช่นที่เป็นอยู่ตอนนี้

นางต้องการหาคนที่จะมาอธิบายเรื่องนี้ให้นางฟังได้ ใช่แล้วผู้กำกับ ผู้กำกับอยู่ไหน แต่ก่อนที่ม่านอวี้จะวิ่งพล่านไปทั่วก็ถูกฝูหลินลากตัวเข้าไปโยนในห้องหออีกครั้ง

“ซ่งม่านอวี้!!! เจ้าหยุดบ้าได้แล้ว”

“ไม่ ไม่ ฟังฉันก่อน ฉันยังไม่ได้อ่านบท จะต่อบทกับคุณตอนนี้ไม่ได้ ให้ฉันตั้งตัวก่อน” ม่านอวี้ตบไปที่บ่าของฝูหลิน เพื่อให้เขาใจเย็น

“เจ้าพูดบ้าอันใด” เขาเขย่าตัวนางอย่างแรง จนหัวของม่านอวี้สั่นจนนางอยากจะอ้วกออกมา

“พอก่อน จะอ้วก” นางดันตัวของเขาออก แต่พอจะโก่งคออาเจียนก็รีบปิดปากทันที ด้วยกลัวว่าหากเลอะพรมขึ้นมา นางจะต้องถูกกองถ่ายปรับเงินแน่ “หากระโถนให้หน่อย” นางดันตัวเขา ทั้งที่อีกมือยังปิดอยู่ที่ปาก

ฝูหลินมึนงง ไม่เข้าใจกับการเปลี่ยนไปของม่านอวี้ แต่เขาก็ยังเดินไปหยิบกระโถนมาให้นางอาเจียน

“ค่อยยังชั่ว” นางนั่งลงที่เตียง พร้อมทั้งเงยหน้ามองพิจารณาฝูหลิน

“อันใดของเจ้า” ฝูหลินร้องออกมาอย่างไม่เข้าใจ เมื่อนางยื่นมือมาตรงหน้าของเขา

“บทยังไงละ เอามาดูหน่อย ให้ฉันเข้าฉากทั้งที่ไม่รู้เรื่องได้ไง บทของคุณก็ได้ ฉันเป็นนางเอกอันดับหนึ่งต่อบทได้อยู่แล้ว แล้วคนอื่นไปไหนหมด ผู้จัดการฉันคุณเห็นไหม” ม่านอวี้เกาหัวอย่างไม่เข้าใจ

“ซ่งม่านอวี้ เจ้าเสียสติไปแล้วรึ ข้าไม่เล่นสนุกกับเจ้าด้วยเข้าใจหรือไม่” เขาบีบต้นแขนของนางอย่างมีโทสะ

“โอ๊ยยย ต้องเล่นสมจริงเลยเหรอ ฉันว่าฉันกลับไปรอที่รถก่อน หากคุณพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้”

“จะไปที่ใด เจ้าต้องพูดกับข้าให้รู้เรื่องเสียก่อน”

“ว้ายยยย” ม่านอวี้กรีดร้องออกมา เมื่อนางถูกเขากระชากตัวกลับมาจนเกือบจะล้มไปกองกับพื้น “จะ เจ็บ” น้ำตาของนางเอ่อคลอขึ้นมา เมื่อแขนไปกระแทกกับเตียงนอนเข้า

“ฉันไม่เล่นแล้วหนังเรื่องนี้ ผู้กำกับอยู่ไหน หาคนมาแสดงแบบนี้ได้ไง ฉันเจ็บตัวแล้ว ใครจะรับผิดชอบ” นางลุกขึ้นโวยวายทันที พร้อมทั้งหาของที่อยู่ใกล้มือขว้างปาใส่ตัวของฝูหลินไม่หยุด

มือที่ถูกหมอนในมือที่กำลังจะปาออกไปของม่านอวี้หยุดชะงัก เมื่อเกิดภาพประหลาดขึ้นในหัวของนาง จนตัวลงทรุดลงไปนั่งที่เตียง ใบหน้าของนางซีดขาว จนฝูหลินมองนางอย่างมึนงงกับความเปลี่ยนแปลงที่กะทันหัน

“มะ ไม่จริง” นางช้อนสายตาขึ้นมองบุรุษตรงหน้าอย่างไม่เชื่อ

ความทรงจำของร่างเดิมฉายชัดให้นางได้เห็นว่าเกิดเรื่องใดก่อนหน้าที่ม่านอวี้จะมาเข้าร่างนางบ้าง

“เป็นบ้าอันใดอีก!!!” ฝูหลินตวาดออกมาอย่างหมดความอดทน

“ฮึก...” ม่านอวี้สะอื้นออกมา เมื่อนางได้รู้แล้วว่าตรงหน้าเป็นเรื่องจริง เป็นตัวนางที่ทะลุมิติเข้ามาอยู่ในนิยาย เรื่องที่นางกำลังจะแสดงในภพก่อน

น้ำตาของนางไหลออกมาราวกับเขื่อนแตก นางจำได้ว่านางกำลังนอนพักอยู่ในรถตู้ เพื่อรอเข้าฉากงานมงคล ที่ต้องแต่งเข้ามาพร้อมกับจินหรู นางเอกในละคร

ม่านอวี้ที่เพิ่งได้รับบทร้ายครั้งแรกก็ตื่นเต้นไม่น้อย นางทำการบ้านมาอย่างดี ให้สมกับที่ได้รับบทบาทให้ นางยังหวังว่าหนังเรื่องนี้จะสร้างชื่อให้นางอีกด้วย

แต่ไม่คิดว่า การนอนพักเพื่อรอเข้าฉาก จะทำให้ตัวนางหลุดเข้ามาอยู่ในตัวละครของซ่งม่านอวี้จริง