เสี่ยวเหยาช่วยม่านอวี้เปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว ก่อนที่สองนายบ่าวจะเดินไปที่เรือนหลัก
ภายในห้องโถง ฮูหยินหวังกับเซี่ยซื่อพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน แม้แต่เสนาบดีซ่งก็เอ่ยพูดคุยกับฝูหลินอย่างเป็นกันเอง
เมื่อม่านอวี้สังเกตดีๆ นางก็เห็นกระดาษตรงหน้าของบิดา เป็นแบบร่างหน้าไม้ที่ฝูหลินนำมามอบให้เขาด้วย
“ท่านแม่ทัพ เหตุใดความดีความชอบเจ้าถึงไม่เก็บไว้เองเล่า” เสนาบดีซ่งมองฝูหลินอย่างชื่นชม
“หากให้ท่านเสนาบดีซ่งจัดการ ข้าเห็นจะเหมาะสมกว่าขอรับ” เขาเอ่ยตอบอย่างนอบน้อม
“ข้าย่อมไม่ลืมเจ้าเช่นกัน” นายท่านหวัง ฝูหลิน และเสนาบดีซ่งต่างหัวเราะกันอย่างสำราญใจ
“อาอวี้ เจ้ามาเสียที เจ้าไปรู้จักกับท่านแม่ทัพหวังตั้งแต่เมื่อใดกัน แม่ไม่เห็นจะรู้เรื่องมาก่อน” เซี่ยซื่อเรียกบุตรสาวให้มานั่งใกล้ๆ
“ข้าจะไปรู้จักเขาได้อย่างไรเล่าท่านแม่ เคยพบท่านแม่ทัพเพียงครั้ง เมื่อคราวที่เขาเดินทางไปจัดการเรื่องคนนอกด้าน”
