วิศวะร้ายแพ้ทางรัก

พระเอก: เคเบิล นักศึกษาปี 3 คณะวิศวะการโยธา หล่อเหลาใบหน้าฟ้าประธาน ทายาทธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ และยังเป็นเจ้าของผับ KB ที่โด่งดังในย่านธุรกิจแถวๆมหาลัย นิสัย เงียบขรึม ปากร้าย กินเงียบ ฉายา “ ตัวพ่อวิศวะ “ เฮเดน หนุ่มหล่อ ขี้เล่น ขี้อ่อย ทายาทเจ้าของห้างสรรพสินค้าชื่อดัง คอปเตอร์ หนุ่มหล่อแบดบอยสายเปย์ เจ้าชู้ ทายาทบริษัทส่งออกรถหรูและอะไหล่ ทั้งในประเทศและนอกประเทศ ทั้งสามเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่เด็กและได้มาเรียนในมหาลัยในคณะเดียวกัน นางเอก : เมอร์ลิน นักศึกษาปี 1 คณะบริหาร ใบหน้าเรียวเล็ก ปากนึด จมูกหน่อย ผิวขาว เอวบางคอดกิ่ว ตากลมโต มีเพื่อนสนิทอีก 3 คน นิชา สาวใบหน้าหวาน พูดน้อย เรียบร้อย นัตตี้ สาวสวย เซ็กซี่ น่ารัก พราวฟ้า สาวตัวเล็ก สวย เฉี่ยว มั่นใจ ฝากติดตามนิยายเรื่องแรกของไรท์ตัวน้อยๆด้วยนะค่ะ ตึก ตึก ตึก เสียงรองเท้ากึ่งวิ่งกึ่งเดิน ของนักศึกษา ปีหนึ่ง มอ K คณะบริหาร ที่กำลังจะไปในลาน กิจกรรมรับน้อง ปึง อุ้ยยย “เดินยังไงของเธอว่ะ ไม่มีตาหรอ” เมอร์ลิน เเหงนหน้ามอง ชายหนุ่ม รูปหล่อคนนี้ “ขอโทษคะ” จะรีบไปไหนก็ไป เคเบิล พูดด้วยอารมณ์หงุดหงิดจากนั้นก็เดินต่อมายัง ใต้ตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์ “ไงมึงหน้าเป็นส้นตีนอะไร” เฮเดนเอ่ยถามเพื่อน ขณะที่ชายหนุ่มเดินมายังโต๊ะ “หน้าตาแบบนี้กูว่า ไม่ได้เย…” คอปเตอร์เอ่ยอีกครั้ง “เสือก” “แล้วตกลงเป็นส้นตีนอะไร ไอเค บอกกูสิ” “ช่างแม่ง “ “ไปเรียนเถอะ” อีกด้าน เมอร์ลิน เดินมาถึง ที่รับน้อง แล้วเดินมานั่งยังแถวที่รุ่นพี่ให้นั้งรอ “เธอ เธอ “ เมอร์ลินหันไปตามเสียง “เธอชื่ออะไรอะ “ “เรานิชานะ” “เราเมอร์ลิน” “มาคนเดียวหรอ งั้นเรามาอยู่กลุ่มเดียวกันนะ” “ได้สิ” “ส่วนนี้ พราวฟ้า กับนัตตี้ “ “ยินดีที่ได้รู้จักนะ เมอร์ลิน “ “ยินดีที่ได้รู้จักทั้งสองคนเหมือนนะ” กิจกรรมรับน้องดำเนินไปจนถึงช่วงเวลาแยกย้าย “ไปไหนไหนต่อดีพวกเรา” นิชาหันมาถามเพื่อนอีกสามคน “เราว่าจะไปหาอะไรกินก่อนกับอะ พวกเธอจะไปกับเรารึป่าว”เมอร์ลินถามเพื่อน “ไปสิ/ไป/ดีกำลังหิว” จากนั้นทั้งสี่พากันเดินมายังรถที่ลานจอดรถ ปริ้น ปริ้น “ใครอะแก หล่อจัง” พราวฟ้ากับนัตตี้ พูดขึ้น “คนนั่นอะเหรอ” “พี่เคเบิล” “ตัวพ่อวิศวะ เลยนะ หล่อ ร้าย รวย โหด “ เมอร์ลินมองตามที่เพื่อนพูด นึกในใจ คนที่เราชนเมื่อเช้านิ หน้าตาก็ดี แต่นิสัยเสียไปหน่อย ผับ KB ในขณะที่เคเบิลนั้งเคลียร์เอกสารรายรับร่ายจ่ายของผับ บอล ลูกน้องคนสนิทพ่วงด้วยตำแหน่งบอดี้การ์ดก็ได้เดินเข้ามา ก๊อก ก๊อก ก๊อก “นายคับ คุณเฮเดน คุณคอปเตอร์มารออยู่ที่ห้องแล้วคับ” เป็นปกติที่เหล่าเพื่อนของเขาจะมานั่งดื่มกันที่ผับของเคเบิลเป็นประจำเกือบทุกวัน เพราะมันไม่มีที่สิงที่ไหนไงคับทุกคน “ทำไรยุว่ะ มาช้า” คอปเตอร์พูด ขณะที่เขากำลังจะเดินมานั่งดื่ม “กูมีงานมั่ย ไม่ได้ทำตัวเสเพลแบบพวงมึง” “หึ”จากที่เฮเดนกำลังนัวกับสาวสวยข้างๆถึงกับต้องเงยหน้าเมื่อโดนเหน็บไปด้วย ‘ทำเป็นว่าเพื่อน มันตัวดีเลยกินเงียบ’เฮเดนคิดในใจ จากนั้นทั้งพวกเขาก็นั้งดื่มกันไปเรื่อยๆ วันต่อมา “เมอร์ลิน ทางนี้”เมอร์ลินเดินไปหาเพื่อนๆที่โต๊ะใกล้คณะบริหาร วันนี้ฉันมีเรียนบ่าย แต่ต้องมาไวเพราะเพื่อนฉันชวนมาหาอะไรกินที่มอ “ไปกินข้าวกัน”พราวฟ้าเอ่ยชวน “ทำไมวันนี้โรงอาหารเราคนเยอะจังว่ะ” นิชาพูดขึ้น “โน่นไง ฉันรู้สาเหตุแหละ พวกพี่กลุ่มตัวพ่อวิศวะ “ฉันเดินมองตามก็เห็นเป็นกลุ่มของพวกพี่ๆ จากนั่นพวกเราก็เเยกกันไปซื้อข้าวของตัวเอง “ป้าค่ะ เอาข้าวผัดไม่ใส่ผักค่ะ” “เตี้ยไม่พอ ไม่กินผักอีก”ฉันหันไปตามเสียงข้างหลังฉันก็พบพี่เคเบิลพูดขึ้น “พี่ว่าใครเตี้ยคะ” “ก็ว่าคนแถวนี้ ใครอยากรับก็รับ”ฉันมองพี่เขาด้วยอารมณ์ไม่พอใจ คนบ้าอะไร เจอกันกี่ครั้งก็ปากเสียสุดๆ “ข้าวได้แล้วจ้าลูก” “ขอบคุณค่ะป้า” จากนั่นฉันก็เดินมานั้งที่โต๊ะที่เพื่อนๆนั้งอยู่ก่อนแล้ว “แก พี่เคเบิล หล่อมากกกกเลยเนอะ อยากได้”นัตตี้ผู้คลั่งใครหลุ่มหล่อ “ใช่แก ใครกันจะได้คนกลุ่มนี้ มาครอง” เพื่อนฉันก็คุยกันถึงแต่กลุ่มคนหล่อ แต่ฉันนั้งกินข้าวเงียบๆ เคเบิล Take วันนี้พวกผมมีเรียนเช้า พอพักกลางวัน ไอเฮเดนก็ชวนไปกินข้าวที่ตึกบริหาร เพื่อไปส่องสาวๆคณะบริหาร “ไปแดกข้าวตึกบริหารกัน”เฮเดนชวน “ไปสิกูจะไปดูสาว คณะนั่น แจ่มๆทั่งนั่น” คอปเตอร์ก็พูดขึ้น ซึ่งผมก็ไปด้วย แต่พวกมันไม่รู้หรอกที่ผมยอมไปเพราะอยากไปเจอ ยัยเตี้ยที่เดินชนผมเมื่อวานต่างหาก เมื่อมาถึงเราพากันมานั้งโต๊ะมุมนึงของตึก ผมกวาดสายตาไปเลื่อยๆก็เจอรางบางยัยเตี้ยที่ผมล็อกเป้าไว้ จากนั่นผมก็เดินสาวเท้าไปยื่นข้างหลังเธอทันที “ป้าค่ะ เอาข้าวผัดไม่ใส่ผักค่ะ” “เตี้ยไม่พอ ไม่กินผักอีก”ด้วยความปากไวของผมก็เลยพูดขึ้น “พี่ว่าใครเตี้ยคะ” ดูยัยเตี้ยตอบผม เธอสูงแต่หน้าอกผม ไม่ให้เรียกเตี้ยจะให้เรียกว่าอะไร ก็ว่าคนแถวนี้ ใครอยากรับก็รับ พอผมพูดจากนั่นยัยเตี้ยก็มองผมตาเขียวแล้วเดินหนีไปนั่งที่โต๊ะเธอ “หึ หึ”ผมหัวเราะในลำคอ ยังไงเธอก็หนีไม่พ้น เพราะผมอยากได้คือต้องได้