ตุ๊บ!
มือบางรีบวางกระแทกแก้วน้ำชาลงบนโต๊ะ หลังมารดาเชิญให้เขานั่งอยู่ก่อน เพราะอยากไถ่ถามตามความสงสัย ที่ไม่รู้ยังไงถึงได้ไปทำตัวรู้จักพวกมีอิทธิพลเถื่อน
"แค่เจ้านายเฉยๆ ใช่ไหมลูก" ท่าทางมาเฟียหนุ่มชวนให้ท่านนึกเป็นห่วงลูกสาวมากกว่าเดิม
"เปล่าครับ"
"แค่ก! แค่ก!" ถ้อยคำสุภาพของคาเรนทำคนฟังอย่างนามิ ถึงกับสำลักน้ำชาจนใบหน้าแดงก่ำ พวกบอดี้การ์ดตรงหน้าประตูรีบก้มเก็บความรู้สึกบนใบหน้านิ่ง
"ใจเย็นๆ ก็ได้ลูก หิวข้าวหรือเปล่านะ" ท่านเห็นว่าลูกสาวไม่กล้าสบตาคมสักรอบ อย่างกับมีอะไรปิดบังอยู่
"นามิไม่หิวหรอกค่ะ กินข้าวเช้าตอนเที่ยงออกจะบ่อย แต่คุณคาเรนน่าจะหิวแล้ว เราให้เขากลับไปได้แล้วค่ะ"
"ไม่รีบ วันนี้ประชุมเที่ยง" น้ำเสียงเข้มจงใจตอบก่อกวนอารมณ์ เลือกจะจับแก้วน้ำเย็นกระดก มากกว่าน้ำชาที่นามิตั้งใจชงมาให้
"งั้นคุณบอกฉันมาหน่อย ถ้าไม่ได้เป็นเจ้านายแล้วเป็นอะไรกัน?" วรารัตน์ยังตั้งค
