“ขอโทษนะครับที่รบกวนคุณ”
เว่ยเหยียนส่งยิ้มทอดไมตรีให้หญิงสาวหน้าตางดงาม แววตาคมทอประกายวับวาวอย่างคนเจ้าเสน่ห์ เมื่อรู้สึกพึงพอใจกับท่าทางเย่อหยิ่งราวนางพญาของเธอ
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันทำงานเสร็จพอดี ขอตัวก่อนนะคะ”
หลินหลินไม่อยากเสวนาให้มากความ รีบขยับกายลุกขึ้นพร้อมกับยกแจกันติดมือไปด้วย แต่ผู้มาเยือนไม่ปล่อยให้เธอจากไปง่ายๆ เขายืนขวางหน้าเธอไว้
“อยู่คุยกันก่อนสิครับ ผมเป็นเพื่อนของคุณเจิ้งชื่อเว่ยเหยียน” เว่ยเหยียนแนะนำตัว
“ค่ะ ฉันเป็นแม่บ้านที่นี่ คงไม่สะดวกหากต้องพูดคุยกับแขกของเจ้าของบ้าน”
หลินหลินไม่ยอมบอกชื่อ แต่แสร้งบอกให้เขาเข้าใจว่าเธอเป็นแม่บ้านแทน
เว่ยเหยียนยิ้มกว้างส่ายหน้าไม่เชื่อ
“ถ้าคุณเป็นแม่บ้านผมคงเป็นคนสวน ผมมาที่นี่หลายครั้งแล้วแต่ไม่เคยพบคุณเลย ถ้าคุณเป็นแม่บ้านจริง ผมต้องเจอคุณบ้างสิครับ”
เขาไล่ต้อนหญิงสาวให้จนมุม ร่างหนายืนขวางไม่ยอมหลบ
“คุณไม่เชื่อก็เรื่
