“ใกล้ถึงเวลาน้องต้องกินนมแล้ว พ่อต้องพาหลินหลินไปหาน้องที่ห้องเด็กอ่อน ลูกจะไปดูน้องด้วยไหม”
“เดี๋ยวผมตามไปครับ ขอนั่งเล่นแถวนี้สักครู่” หลี่ไท่หยางบอกบิดา
“ตามใจ พ่อไปก่อนนะ” หลี่เจิ้งไม่เซ้าซี้ลูกชาย เขาปล่อยให้หลี่ไท่หยางนั่งเล่นอยู่ตรงนั้น ส่วนตัวเองเดินกลับเข้าไปในตัวอาคารเพื่อไปหาภรรยา
หลี่ไท่หยางเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ทอดสายตามองบึงน้ำไปเรื่อยๆ แม้จะบอกบิดาว่าไม่รู้สึกอะไรกับการที่ท่านมีภรรยาใหม่ แต่ลึกๆ เด็กหนุ่มยังต้องการเวลาทำใจสักพัก ก่อนจะเผชิญหน้ากับแม่เลี้ยงและน้องสาวคนใหม่ สายลมเย็นพัดเอื่อยชวนให้คนนั่งรู้สึกผ่อนคลายความตึงเครียดลง เขากวาดสายตามองไปรอบกาย ก่อนจะนิ่วหน้าเมื่อเห็นร่างเล็กของเด็กหญิงวัยประมาณห้าขวบคนหนึ่งกำลังยืนเก้ๆ กังๆ เอาไม้เขี่ยอะไรสักอย่างอยู่ข้างบึงน้ำ ท่าทางน่าหวาดเสียวว่าจะตกลงไป บริเวณนั้นก็ไม่มีผู้ใหญ่สักคนพอจะช่วยอะไรได้ หลี่ไท่หยางตัดสินใจลุกขึ้น
