5
846 Words
ผ้าแพร...
หลังจากทานอาหารในครัวเสร็จเรียบร้อยแล้วซึ่งก็ทานไปได้ไม่กี่คำเพราะรู้สึกเหนื่อยจนทานไม่ลงฉันก็ขึ้นไปหยิบหนังสือบนห้องมานั่งอ่านที่สวนหลังบ้านซึ่งเป็นที่ๆฉันมักจะปลีกตัวมานั่งที่นี่เป็นประจำหลังจากทำงานบ้านเสร็จเพราะมันทั้งเงียบและสงบ
สวบ สวบ ฉันหันซ้ายหันขวาเมื่อได้ยินเสียงเหมือนมีอะไรเหยียบใบไม้ทำให้ฉันรีบหันไปมองรอบๆบริเวณที่ตัวเองนั่งเพราะกล้วว่าจะเป็นงูหรือสัตว์มีพิษ
"จ๊ะเอ๋"
"ว๊ายยยพี่พีท??" ฉันตกใจเมื่อจู่ๆก็มีคนเดินออกมาจากหลังพุ่มไม้ซึ่งก็ไม่ใช่ใครเป็นพี่พีทพี่ชายข้างบ้านที่ไม่ได้เจอกันนานเกือบห้าปีเพราะเขาไปเรียนเมืองนอก
"ดีใจจังที่แพรจำพี่ได้"
"พี่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ" ฉันถามพี่พีทหลังจากที่เขาลอดรั้วกั้นเข้ามาแล้วก็มานั่งข้างๆ
"มาถึงได้สองสามวันแล้ว"
"พี่เรียนจบแล้วสินะคะ"
"อื้มจบแล้วดิ ว่าแต่เราอ่ะเรียนถึงไหนแล้วเข้ามหาลัยแล้วล่ะสิพี่จำได้ว่าก่อนที่พี่จะไปเรียนต่อเรากำลังขึ้นมอสี่"
"แพรไม่ได้เรียนต่อมหาลัยค่ะ"
"อ้าวทำไมอ่ะ"
".........." ฉันไม่รู้จะตอบพี่พีทว่ายังไง
"อย่าบอกนะว่าพ่อแม่เราไม่ให้เรียน"
".........." ฉันเงียบอีกรอบ
"แล้วยัยพลอยล่ะได้เรียนต่อหรือเปล่า ถ้าให้เดาก็คงได้เรียนใช่ไหม"
"ค่ะ"
"พ่อกับแม่เรานี่ยังไงกัน รักลูกไม่เคยเท่ากันเลยตั้งแต่พี่จำความได้พี่ไม่เคยเห็นพ่อแม่เรารักและเอาใจใส่เราเลยอะไรก็ยัยพลอยยัยพลอยทำเหมือนกับว่าเราไม่ใช่ลูก" น้ำเสียงพี่พีทบ่งบอกได้ถึงความไม่พอใจพี่พีทเป็นพี่ข้างบ้านที่ฉันรู้จักมาตั้งแต่เด็กเพราะบ้านเราติดกันพี่พีทรู้เรื่องราวภายในบ้านของฉันทุกอย่างเพราะแม่พี่พีทกับแม่ฉันสนิทกันไปมาหาสู่กันตลอดทำให้ท่านรู้ความเป็นไปของครอบครัวฉันซึ่งแม่ของพี่พีทก็รักและเอ็นดูฉันเหมือนลูกเพราะสงสาร
"แพรชินแล้วค่ะ" ฉันตอบพี่พีทไปอย่างปลงๆ
"แล้วเราอยากเรียนต่อมั้ยล่ะ"
"อยากค่ะ"
"พี่ส่งเราเรียนเอามั้ย"
"พี่พีท" ฉันตกใจเมื่อได้ยินแบบนั้น
"ก็ในเมื่อพ่อแม่เราเค้าไม่ส่งเราเรียนพี่ก็จะส่งเราเรียนเอง"
"ไม่เป็นไรค่ะ แพรเกรงใจ" แม้ว่าฉันจะอยากเรียนต่อมากแค่ไหนแต่ฉันก็เกรงใจพี่พีทเพราะเอาจริงๆเราสองคนก็ไม่ได้เป็นญาติกันเราเป็นแค่คนรู้จักเป็นแค่เพื่อนบ้านแม้จะรู้จักกันมาตั้งแต่ฉันเกิดแต่เขาก็เป็นคนอื่นอยู่ดีเขาจะมาส่งเสียฉันเรียนหนังสือทำไม
"จะมาเกรงใจทำไมเราก็เหมือนน้องสาวของพี่พี่จะภูมิใจมากถ้าได้ส่งเสียเราให้ได้เรียนต่อ"
"แต่พ่อแม่ของแพรท่านคงไม่ยอมหรอกค่ะ"
"ทำไมจะไม่ยอมในเมื่อพี่จะเป็นคนส่งเราเรียนเองเงินของพี่ไม่ใช่เงินพ่แม่เราซะหน่อย"
"อย่าดีกว่าค่ะ แพรไม่อยากมีปัญหากับที่บ้านแต่ยังไงแพรก็ขอบคุณพี่พีทนะคะที่รักแล้วก็หวังดีกับแพรมาตลอด"
"เห้อออ เรานี่นะ"
ระหว่างฉันกับพี่พีทก็นั่งคุยกันพี่แม่บ้านวิ่งมาตามบอกว่าแม่ของฉันให้มาตามไปที่ห้องรับแขก
"เอ่อแล้วแขกกลับไปกันหมดแล้วเหรอจ๊ะ" ฉันถามพี่แม่บ้าน
"ยังค่ะทุกคนยังนั่งคุยกันที่ห้องรับแขกคุณแพรรีบๆเข้าไปนะคะ"
"งั้นเดี๋ยวแพรจะรีบตามไปนะ"
"ใครมาเหรอ" พี่พีทถามฉันหลังจากพี่แม่บ้านเดินไปแล้ว
"ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ยังไงแพรขอตัวก่อนนะคะพี่พีท"
"อื้มรีบไปเถอะเดี๋ยวจะโดนดุอีก"
ฉันรีบเก็บเสื่อเก็บหนังสือแล้วรีบเข้าบ้านเพราะถ้าไปช้าฉันอาจจะโดนแม่ดุ ฉันเดินก้มหน้าก้มตาเข้ามาในห้องรับแขกพอเงยหน้าขึ้นมาก็เจอสายตาดุและไม่พอใจของแม่กับพลอยใสที่ฉันไม่รู้ว่าฉันทำอะไรผิด ก่อนที่สายตาจะหันไปมองอีกฝั่ง
"อคิน??" ใจฉันไหววูบพร้อมกับเอ่ยชื่อของเขาออกมาอย่างไม่รู้ตัวซึ่งเขาก็มองฉันอยู่ก่อนแล้วฉันมองหน้าเขาด้วยใจที่สั่นเพราะเขาคือ อคินคนที่ฉันรัก ใช่เขาจริงๆด้วยฉันไม่ได้ตาฝาดเพราะคิดถึงเขาหรอกนะ เป็นเขาจริงๆ เขามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าพร้อมรอยยิ้มหยันตรงมุมปาก
- Writer
