ผ้าแพร...
ฉันถูกคินอุ้มเข้ามาในลิฟต์พอลิฟต์ปิดฉันก็บอกให้เขาปล่อยลงแต่เขาก็ไม่ยอมเอาแต่จ้องหน้าฉันตลอดเวลา
"ปล่อยเราลงได้แล้ว" ฉันพยายามพูดแบบไม่ใช้อารมณ์
"ไม่อ่ะไม่ปล่อยอยากอุ้มแบบนี้"
"ไม่หนักหรือไง"
"ไม่หนัก^^" เขายิ้มก่อนจะทำหน้ามึนไม่สนใจสีหน้าท่าทางของฉันนจนกระทั่งลิฟต์มาถึงชั้นบนสุดซึ่งเป็นชั้นของผู้บริหารพอลิฟต์เปิดเขาก็อุ้มฉันออกมาแล้วก็มีพนักงานที่ทำงานอยู่ชั้นนี้มองมาที่ฉันฉันกับเขาด้วยสีหน้าท่าทางตกใจสงสัย เขาอุ้มฉันเดินผ่านคนเป็นสิบโดยไม่แคร์สายตาคนมองเลย เขาไม่อายพนักงานบ้างหรือยังไงกันฉันลอบมองหน้าเขาที่ยังเอาแต่ยิ้มเหมือนคนบ้า
แกร๊กกก แอ๊ดดดด
"แม่ค๊าบบบ แม่เป็นอารายยย"
"น้องแพรเป็นอะไรทำไมคินต้องอุ้มมา คินทำอะไรน้องแพร"
พอเปิดประตูเข้ามาในห้องทั้งน้องอลันทั้งพี่ลินก็รีบเดินมาหาทันทีจากนั้นคินก็ปล่อยฉันลง
"ปะป๊า ทำอารายแม่ค๊าบ" น้องอลันแหงนหน้าถามพ่อด้วยสีหน้าเอา
