“คุณน้ำเงิน” เสียงเรียกห้วนๆ ของคนที่เปิดประตูห้องน้ำเงินกลับเข้ามาใหม่เพราะว่าลืมของทำให้คนที่แกล้งหลับแล้วลุกมานั่งดื่มต่อที่โซฟาหันมามองแบบอึ้งๆ
“นี่คุณ...” ถ้อยคำที่จะต่อว่าถูกกลืนลงคอทั้งหมดเมื่อเดินมายืนอยู่ต่อหน้าเขาแล้วเห็นดวงตาของน้ำเงินแดงก่ำและบวมเหมือนตอนที่หล่อนเข้าฉากละครแล้วต้องร้องไห้ไม่มีผิด... เขาคงเสียใจและนอนไม่หลับ หรือไม่ก็รู้สึกแย่จนไม่อาจผ่านพ้นคืนนี้ไปได้...
ไม่มีประโยชน์ที่จะปกปิดความอ่อนแอ ความเงียบและความนิ่ง พร้อมกับน้ำตาที่คลอดวงตาของลูกผู้ชายที่ไม่เคยเสียน้ำตาให้ใครมาก่อนสร้างความอึดอัดและร้าวรานแก่ทั้งสองคนได้อย่างไม่น่าเชื่อ... มือเล็กๆ ของรัศมีดาราเอื้อมมาจับบ่าของเขาเอาไว้และสัมผัสได้ถึงแรงไหวสะท้าน...
เขาไม่รู้หรอกว่าเมื่อเขาเจ็บหล่อนก็เหมือนถูกบีบคั้นไปด้วยเหมือนกัน
รัศมีดารากอดเขาเอาไว้ด้วยสัญชาตญาณและไม่มีถ้อยคำใดๆหลุดจากปากน้ำเงิน...เขากอดหล่อนไว
