สามวันหลังจากวันที่ลูกชายของไข่มุกลับมาอยู่บ้าน เพลิงก็อยู่บ้านของเธอไม่ได้กลับไปที่บ้านของตัวเองเลย วันนี้เขาพาเธอนั่งรถมากินข้าวข้างนอกบ้านช่วงห้าโมงเย็น กินข้าวเสร็จก็ประมาณหกโมงกว่าๆ เขาจึงพาเธอมาร้านจิวเวลรี่ที่อยู่ไม่ไกลจากร้านอาหารมากนัก
“พาฉันมาทำไม ในบ้านของฉันก็เก็บของพวกนี้ไม่หวาดไม่ไหวแล้ว” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ลงมาเถอะครับ” เขาเอ่ยบอกเธอด้วยรอยยิ้ม แล้วเปิดประตูรถสปอร์ตสีเทาคันใหม่ของเขา เธอจึงก้าวลงมาจากรถทันที เขาก้าวเดินมาหาเธอ แล้วเขาจับมือเรียวของเธอก้าวเดินเข้าไปในร้าน เธอเห็นร้านเพชรเป็นร้านที่ใหญ่มาก มีเพชรพลอยระยิบระยับสว่างไสวสู้กับแสงไฟในร้าน
“สวัสดีค่ะ คุณเพลิง คุณไข่มุก ไม่ได้เจอกันตั้งเกือบเดือนสบายดีไหมคะ” หญิงสาววัยกลางคนเธอจำได้ดี
“สวัสดีค่ะคุณแข เปิดร้านใหม่เหรอคะ” ไข่มุกเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม
“ใช่ค่ะ พึ่งเปิดได้เดือนกว่าๆ ช่วงนี้ชาวต่างชาติเข้าเยอ
