“คุณคุยอะไรกันดูมีความสุขจัง” นครินทร์มองหญิงสาวที่นั่งข้างๆ เขาขณะที่รถขับออกจากโรงแรม
“สัพเพเหระค่ะ...เมื่อกี้เห็นคุณพูดคุยหลายภาษาจังนะคะ...ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลย”
“ผมพูดได้หกภาษานะ...ภาษาอังกฤษ...ภาษาสเปน...ภาษาญี่ปุ่น...ภาษาฝรั่งเศส...ภาษาอิตาลี...และภาษาจีน...ไม่รวมภาษาไทย” เขายิ้มอย่างภาคภูมิใจให้เธอดู
“คุณเอาเวลาไหนไปเรียนเนี่ย” หญิงสาวพูดและมองด้วยความทึ่งกับความอัจฉริยะของเขา
“ผมนะ...เป็นลูกชายคนเดียวของตระกูลกัมปนาทไพศาล...การที่รู้มากกว่าสองภาษาไม่ใช่เรื่องแปลก...ผมเรียนจากติวเตอร์และอ่านหนังสือด้วยตัวเอง...คุณเห็นห้องสมุดของผมไม่ใช่เหรอว่ามีหนังสือมากมายแค่ไหน”
“ตอนนี้ฉันเป็นแค่สามภาษา...ภาษาไทย...ภาษาอังกฤษ...ภาษาฝรั่งเศส”
“เอาที่คุณได้...ถ้าอยากรู้อะไรมากกว่านี้เดียวผมสอนให้นะ” เขายิ้มให้เธอ
“จริงนะ” หญิงสาวยิ้มกว้างมองใบหน้าของเขา
“จริง...ผมเคยโกหกคุณเหรอ” เขายิ้มให้
