ปัง!!!
เสียงประตูกระแทกพร้อมกับร่างสาวที่คว้าเสื้อคลุมมาสวมใส่ เธอเดินไปคว้าปืนในลิ้นชักที่เก็บไว้ป้องกันตัว ก่อนจะเล็งมายังร่างสูงที่ตะลึงตะลานอยู่หน้าประตู
“คนเลวๆ อย่างคุณสมควรตาย แผ่นดินจะได้สูงขึ้น” เธอมองเขาเขม็ง แววตาเข้มข้นด้วยอารมณ์โกรธ
“ก็ได้ ถ้าเธอคิดว่ายิงพี่แล้วจะได้ระบายความแค้นก็ยิงเลย แต่ก่อนตาย ขออะไรสักอย่างได้ไหม” ภครัฐไม่หนี ยืนนิ่งยอมให้เธอเอาปืนเล็งเอาไว้แบบนั้น
“คนอย่างคุณมีสิทธิ์ต่อรองด้วยเหรอ ฉันไม่ให้” มุกอันดาปฏิเสธทันควัน
“มุกไม่ให้ พี่ก็จะขอ ขอให้เธอละเว้นพ่อแม่ของพี่ ชะลอการยึดทรัพย์สินของตระกูลพี่ไปก่อน ให้พ่อของพี่ได้กอบกู้ศักดิ์ศรีกลับมาอีกครั้ง แล้วเธอยิงพี่ได้เลย พี่จะไม่ถือโทษโกรธอะไรเธอเลย” เขาตอบอย่างมุ่งมั่น สักครั้งในชีวิตขอแค่ได้ทดแทนบุญคุณของบิดามารดา
“คุณไม่ต้องมาท้าฉันหรอกนะ ที่นี่เป็นเกาะของฉัน ถ้าฉันยิงคุณแล้วจับไปโยนลงทะเลคุณก็ไม่รอดแล้
