แต่อากาศกลับยิ่งเย็นลงมากกว่าเก่า
“ให้พี่ไปส่งที่บ้าน”
“อย่ามายุ่ง” มุกอันดากัดฟันสะบัดมือของชายหนุ่มออกไปเท่าที่แรงมีอยู่
“ดื้อ” ภครัฐทำเสียงดุ
“มันเรื่องของฉัน อย่ามายุ่ง” เธอยังย้ำ รวบกางเกงแพรขึ้นมาสวมลวกๆ ดึงเสื้อมาปกปิดร่างกาย มือเรียวสั่นเล็กน้อยขณะหยิบไฟที่ตกอยู่อีกด้านขึ้นมา ไฟฉายแสงอ่อนลงมากจนแทบมองไม่เห็นทาง
“ว้าย!!!” เพียงแค่เธอหยิบไฟฉาย ร่างสูงก็ตวัดอุ้มร่างบางขึ้นสู่อ้อมแขน เธอพยายามดิ้นรน แต่เขาไม่ยอมปล่อยง่ายๆ
“พี่ไปส่งที่บ้าน เดินแทบจะไม่ไหว อย่าอวดดี” เขาทำเสียงดุแต่แฝงไว้ด้วยความเป็นห่วงเป็นใยชัดเจน ไม่ปิดบังซ่อนเร้นแต่อย่างใด
“ไม่จำเป็น ฉันไม่ต้องการ ปล่อยสิ”
“ถ้าผู้ชายคนอื่นคงอยากให้อุ้ม ทีกับผัวตัวเองทำเป็นหวงตัว”
“เอ๊ะ! ปากคอเราะรายที่สุด ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ฉันจะอยากให้ผู้ชายคนไหนอุ้มก็เรื่องของฉัน” เพราะมัวแต่เถียงกับเขาอยู่แบบนั้น มือก็ถือไฟฉายเอาไว้ ทำให้ภค
