"Avşar..." uzaktan gelen bir sesle birlikte bedenim eş zamanda sarsılıyordu. Bilincim yavaş yavaş kendine gelsede göz kapaklarımda ki ağırlık gözlerimi açmama engel oluyordu.
Bedenimin bu sefer daha sert bir şekilde sarsılmasıyla ismim tekrar yankılandı kulaklarımda "Avşar, uyan..."
Göz kapaklarım kısık bir şekilde aralandı, saçları önüne dağılmış bana doğru endişeyle bakan Leyla'yla gözlerimi bir kaç kez kapatıp açarak görüşümü netleştirmeye çalıştım.
"Şükür..." diyerek gülümseyen Leyla üzerime doğru eğilmiş bedenini bir tık geri çekti. Saçlarını arkaya doğru savurarak karşımda ki koltuğa kendini bıraktı.
"Bir an sana birşey oldu sandım..." dedi mahzunca, kendime gelmeye çalışarak oturduğum yerde bedenimi dikleştirip gözlerimi sertçe ovdum. Neler oluyordu? En son biri eter koklatı
