“สรุปยังไงว่ามา” สงครามเบือนหน้าออกมาจากการเคลื่อนไหวของร่างบอบบางที่กำลังยืนสั่งเครื่องดื่มที่หน้าเคาน์เตอร์ เขาน่ะโฟกัสที่งานแล้ว โคตรจริงจัง แต่เหมือนคนที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามจะไม่ได้มีสติเท่าไหร่เลย
“ปล่อยได้จริงๆ หรือเปล่า”
“กูไม่ปล่อยใครหน้าไหนที่มันกล้าล้ำเส้นกูทั้งนั้น”
“แหม แล้วเสือกพูดว่าไม่อยากเปลืองข้าวเปลืองน้ำ”
“มึงหมายถึงอะไร” คิ้วดกเข้มคิ้วขมวดเขาหากัน ยิ่งเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนมุมปากของไอ้เจ้าของคาเฟ่ มันก็ยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดมากกว่าเก่า
ในขณะที่เขากำลังจริงจัง แต่มันกลับไม่สนใจอะไรสักอย่างเลย
“หมายถึงคุณเพียงไง”
“แต่กูกำลังหมายถึงพวกที่อยู่ไร่ตรงกันข้าม กูอยากรู้ว่ามึงได้เรื่องอะไรมาบ้าง”
“อ้าวเหรอ กูก็นึกว่าเรากำลังคุยเรื่องคุณเพียงกันอยู่นี่หว่า คนอะไรสวยขนาดนั้นวะ”
“มึงเลิกมุ่งสักสิบนาทีได้ไหมวะทาย กูจริงจัง”
“เคๆ เลิกมุ่งก็ได้ กำลังมองเพลินๆ เลย” เพทายพูด
