ครืด~ ครืด~
สงครามหงายโทรศัพท์มือถือที่คว่ำหน้าจออยู่บนโต๊ะกระจกมาดูรายชื่อที่โชว์อยู่บนนั้น เบอร์โทรของคนที่ทำน้องสาวเขาท้องกระตุ้นรอยยิ้มอย่างเย้ยหยันให้ผุดออกมา
ฝ่ามือใหญ่แตะลงที่เอวคอดกิ่วของคนที่อยู่ข้างกันจนเพียงขวัญหันกลับมามองเขา
“นั่งรออยู่ตรงนี้ห้ามไปไหนเด็ดขาด มันอันตราย อยู่ตรงนี้กับไอ้ทาย”
“แล้วนายจะไปไหน”
“คุยธุระแป๊บเดียว” เพียงขวัญพยักหน้ารับเบาๆ คำว่ามันอันตรายจากเขาทำให้เธอรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก มันทำให้เธอไม่ต้องเคว้งคว้าง ในยามที่นึกขึ้นได้ว่าการใช้ชีวิตของเธอตรงนี้ไม่ต่างจากการยืนอย่างโดดเดี่ยว ไม่มีใครเคียงข้างเธอ
ดวงตาคมกริบตวัดมองสบตาเพื่อนสนิทดีกรีเจ้าของคาเฟ่ เพทายพยักหน้ารับเบาๆ เป็นอันว่ารู้กัน เป็นอันว่าเข้าใจทุกอย่างแต่โดยดี
“…เลิกมุดหัวอยู่หลังกระโปรงแล้วเหรอถึงได้โทรมาได้”
(มึงทำอะไรน้องกู มึงทำอะไรเพียง) ยิ่งน้ำเสียงของคนที่อยู่ในสายร้อนรนมากเท
