‘เชิญพี่ครามอยู่กับน้องสาวประสาทแดกของพี่ต่อไปละกัน คนอย่างมึงไม่มีทางมีความสุขหรอกคะนิ้ง อีขี้อิจฉา เอาแต่ใจตัวเอง นิสัยเสียเกินคน สุดจะทนแล้วเหมือนกัน แล้วหวานเชื่อนะคะ เชื่อว่าสักวันนึงพี่ครามจะเอือมระอานิสัยประสาทแดกของอีคะนิ้งอย่างแน่นอน’
คะนิ้งทิ้งตัวลงบนเตียงภายในห้องนอนที่ในตอนนี้มีเธออยู่คนเดียวเพียงลำพัง ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาเป็นทาง
สิ่งที่เธอกลัวมากที่สุดในตอนนี้คือการที่พี่ชายคนเดียวเอือมระอา และเบื่อนิสัยเอาแต่ใจตัวเองของเธอขึ้นมาจริงๆ ถ้าเป็นแบบนั้นก็เท่ากับว่าชีวิตนี้เธอจะไม่เหลือใครเลยสักคน
‘ฉันมีความจริงที่ต้องบอกเธอนะคะนิ้ง’
‘ความจริงอะไรหวาน เธอมีอะไรจะบอกฉัน’
‘ความจริงแล้วพี่เพลิงเขาแต่งงานแล้วนะ เขามีคนอื่นไปแล้ว ผู้หญิงคนนั้นเป็นเพื่อนสนิทของน้องสาวเขา เขาเข้ากันได้ดีมาก สองคนนั้นรักกันมาก ดูเขามีความสุขมากกว่าตอนที่อยู่กับแกด้วยซ้ำ’
‘แกจะบอกว่าที่พี่เพลิง
