“ว่ายังไงนะใบตอง” เหมือนกับมีไม้หน้าสามที่ฟาดลงมากลางแสกหน้าอย่างจัง เจ็บจนหน้าชา บริเวณอกข้างซ้ายเหมือนถูกบีบรัดอย่างแรงจนเริ่มหายใจติดขัด
“เพียงออกไปจากที่นี่กับใคร ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ออกไปตอนกี่โมง”
“พี่เพียงออกไปกับคุณภัทรค่ะ คุณภัทรมารับที่นี่ ออกไปตั้งแต่เช้ามืดเลยค่ะ”
“ไอ้เหี้ยภัทร!” ขอบตาของสงครามแดงก่ำ ถึงอย่างนั้นเขาก็รีบหมุนตัวกลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง เดินเร็วๆ เข้าไปกระชากประตูตู้เสื้อผ้าให้เปิดออก เพื่อเช็กข้าวของของเธอว่ามันหายหรือเปล่า
ลึกๆ เขาแอบมีหวังว่าเธออาจจะแค่ออกไปธุระหรือจะออกไปกินข้าวหรือทำอะไรก็ได้ที่ไม่ได้หายออกไปจากที่นี่
แต่สุดท้ายแล้วทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาวาดฝันมันก็เป็นแค่เรื่องที่เขาคิดเอาเอง
เสื้อผ้าของเพียงไม่อยู่แล้ว กระเป๋าเดินทางของเธอก็หายออกไปแล้วเช่นกัน
“ขอโทษนะคะคุณคราม หนูไม่คิดว่า….” ใบตองพยายามจะขอโทษขอโพย แต่เธอไม่มีโอกาสได้พูดจนจบด้
