“หยุดทั้งคู่เลยนะ” คล้ายกับเป็นเสียงสัญญาณที่ทำให้ทุกอย่างเงียบลงอัตโนมัติ เพียงขวัญยกมือขึ้นลูบใบหน้าของตัวเองเบาๆ จากนั้นก็มองคะนิ้งที่ถลาเข้าไปกอดแขนพี่ชายตัวเองเอาไว้ทันที
รอยยิ้มเล็กๆ ผุดขึ้นบนใบหน้า ในขณะที่ผู้หญิงคนนั้นยิ้มเยาะให้รู้ว่าตรงนี้มีแต่คนของเขา ยิ่งเป็นการตอกย้ำว่าต่อให้จะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ผู้หญิงคนนั้นก็คงชนะเธอทุกทาง
“พี่คราม พี่ต้องจัดการเรื่องนี้ให้น้องนะ อีนี่มันด่าว่าน้องบ้า”
“คะนิ้ง” ครั้งนี้สงครามมองน้องอย่างไม่ชอบใจ การที่คะนิ้งใช้คำว่าอีกับคนอื่นแบบนี้มันก็ไม่น่ารักแล้ว
“ทำไมคะ มองน้องแบบนี้คือพี่จะเข้าข้างมันใช่ไหม” คนถามใช้เสียงแข็งกร้าว ต่างจากตากลมที่มีน้ำใสๆ หล่อเลี้ยงอยู่ในนั้น
“พี่จะเข้าข้างมันใช่ไหม”
“พอได้แล้วคะนิ้ง ตั้งสติและช่วยมีเหตุผลให้มากกว่านี้ด้วย”
“พี่คราม!”
“ถ้านายจะมองว่านี่ก็ยังเป็นความผิดของฉันอยู่ก็เคยคิดบัญชีกับฉันทีหลังก็แล้ว
