เมียบรรณาการเถื่อน

บทที่4 แผนแก้แค้นแฟนเก่า

ไปแต่ตัวสำหรับสามีสมรสในนามพูดเป็นอย่างที่เขาว่าจริงๆ พิมลแขไม่ได้จัดเตรียมกระเป๋าเสื้อผ้าเลย ตั้งแต่ออกจากห้องโถงใหญ่ คุณการบังคับพาเธอขึ้นรถยนต์ส่วนตัวพร้อมลูกน้องของเขาจอดรอต้อนรับเรียบร้อยและพาสู่ยังท่าเรือแห่งหนึ่ง

ครั้นจะเปิดปากถามว่าจะพาไปที่ไหน คุณการหันมายิ้มน่ากลัวพร้อมตอบว่าจะฮันนีมูนกับเมียหนึ่งเดือนตามความต้องการของบุพการี พิมลแขตาโตกับระยะเวลาฮันนีมูนกับสามีแต่ง(ไม่)รักเป็นเวลาหนึ่งเดือน แค่อยู่กับเขาสองต่อสองแค่สองวันหนึ่งคืนยังคงอึดอัด ถ้าอยู่กันหนึ่งเดือนเต็ม เธอไม่อกแตกตายก่อนเหรอ

‘เตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้เถอะ พิมลแข ใกล้จะถึงนรกแสนทรมานใจของหล่อนแล้ว ฉันนี่แหละจะเป็นคนลงทัณฑ์ผู้หญิงเพศยาเอง!’

คุณการหรือเล็กเริ่มแผนการแก้แค้นแฟนเก่าที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเมียบรรณาการเถื่อน เขาพาเธอมาทรมานเล่นที่เกาะส่วนตัวโดยไม่มีไฟฟ้า ไร้เครื่องอำนวยความสะดวกสบายสักหนึ่งเดือน ดูสิ ผู้หญิงเห็นแก่ตัวจะทนอยู่กับคนเถื่อน ไร้อารยธรรมที่นี่ได้นานแค่ไหนกัน!

“ที่นี่คือที่ไหนกันคะคุณการ ไม่เห็นมีคนเลย”

ทันทีสองสามีภรรยาป้ายแดงมาตรงเกาะส่วนตัวห่างไกลโพ้นจากผู้คน เสมือนเป็นเกาะร้างสำหรับเธอเลยก็ว่าได้มีแค่กระท่อมพักพิงแห่งหนึ่ง ไม่มีแม้กระทั่งห้องน้ำ ด้านหลังบ้านกระท่อมมีเพียงโอ่งน้ำอาบกลางแจ้ง ไม่มีผ้ากั้น

พิมลแขอยากรีบกลับออกจากที่นี่ แต่หนีไปไหนไม่ได้หวาดกลัวกับสายตาดุเถื่อนจ้องมองจับตาดูตลอดเวลา การออกจากที่นี่ได้คือต้องว่ายน้ำกลับเข้าฝั่งเท่านั้นหรือไม่ก็ตายสถานที่เดียว

“ยินดีต้อนรับสู่เกาะส่วนตัวของฉัน เหมาะกับแก่การฮันนีมูนสำหรับเราสองคน เธอว่าดีไหมพิมลแข เธอจะได้เรียนรู้นิสัยใจคอของผัวตัวเองลึกๆ กว่านี้ว่าฉันชอบอยู่อย่างสงบ ตำแหน่งรองประธานบริษัทนั้นเป็นแค่เปลือกนอกใช้ทำงานเท่านั้น”

ก่อนจะมายังเกาะส่วนตัวแห่งนี้ คุณการสลัดคราบรองประธานหนุ่มสุขุม เสน่ห์แรงดึงดูดทางเพศตรงข้าม เพลย์บอยฉายาเสือผู้หญิงไม่ซ้ำหน้ากลายเป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง บุคคลิกคนถ่อย ไม่มีการพูดไว้หน้าใครเหมือนแต่ที่ทำงานทั้งนั้น

เขาไม่ใช่คนสุภาพบุรุษเหมือนพี่ชายใหญ่ แต่เวลาที่ใครทำเขาเจ็บ เขาต้องเอาคืนคนคนนั้นเจ็บปวดมากกว่าตัวเอง ยิ่งเป็นคนเคยโง่หลงรักแล้ว เธอต้องได้รับความทุกข์ทรมานกลับคืนไปอย่างสาสม

“แต่แขไม่อยากทำความรู้จักกับสามีในนามหนึ่งปีของแขหรอกค่ะ แขว่า คุณการไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้เพื่อประชดแม่ตัวเองก็ได้นะคะ แขเองก็ไม่อยากอยู่ที่นี่กับคุณการนานนักหรอก”

ท่าทางถืออวดดี หยิ่งยโสของพิมลแขทำให้คนตรงหน้าขบสันกรามแน่นด้วยเพลิงโทสะโกรธแค้น อยากบีบคอผู้หญิงตรงหน้าให้ตายคาน้ำมือ แต่ความตายสำหรับผู้หญิงหลายใจมันน้อยเกินไป

“ไม่อยากอยู่ก็ต้องอยู่ ทำไม! ทนอยู่กับแฟนเก่าขึ้นชื่อว่าเป็นผัวใหม่ตัวเองสักหนึ่งเดือนไม่ได้ ต้องกลับหาระริกระรี้ผู้ชายหน้าโง่คนอื่นเต็มทนแล้วเหรอ”

“โอ๊ย!”

พิมลแขถูกผู้ชายใจร้ายผลักลงบนพื้นทรายชายหาดเต็มแรงจนเธอนิ่วหน้าเจ็บปวดตรงก้นงอนกระแทกรุนแรง เธอเจ็บกับการกระทำและคำต่อว่าด่าว่าเธอเป็นผู้หญิงหลายใจ เพศยา ทั้งที่ความจริงหญิงสาวไม่เคยเป็นอย่างที่เขาต่อว่าเสียๆ หายๆ สักนิด

ใจแกร่งแอบกระตุกวูบลงเมื่อเห็นว่าตัวเองเผลอทำอะไรรุนแรงลงไปกับเมียเกลียดแค้นเคืองในนาม ชายหนุ่มเบือนหน้าหนีตัดใจรีบเดินเร็วเข้าสู่กระท่อม ยังไม่วายหันมาตะคอกหน้าใส่เธอ

“อย่าคิดหนีเด็ดขาด ที่เกาะนี้มีแค่ฉันกับเธอสองคน ไม่มีใครช่วยเหลือเธอออกจากเกาะนี้ ถ้าฉันไม่อนุญาต ถ้าคิดหนี ฉันจะจับเธอทำเป็นนางบำเรอระบายอารมณ์ฉันในเวลาหนึ่งเดือนแน่นอน!”

“คนบ้า! แขไม่มีทางปล่อยให้ตัวเองเป็นผู้หญิงขายตัวเด็ดขาด” ถึงเธอจะเป็นคนยากจน แต่เป็นคนจนที่มีศักดิ์ศรีของความเป็นคน เธอไม่ใช่ของตายสำหรับใครทั้งนั้น!

อดทนไว้ พิมลแข แค่หนึ่งเดือนเท่านั้น...

“ที่นี่ไม่มีอะไรแม้แต่เงิน อยากกินอะไรก็ไปงมจับปลากินเอาเอง”

คุณการเอ่ยขึ้นหลังจากเมียแต่งในสมรสก้าวเดินเข้ามาข้างในกระท่อมหลังเดียวที่มีอยู่ในเกาะแห่งนี้ ไม่มีเครื่องใช้ไฟฟ้าหรือเครื่องอำนวยความสะดวก แม้แต่ของกินสำรองแค่ปลากระป๋องและอาหารกระป๋องสำเร็จรูปที่เหลืออยู่ พิมลแขรู้ทันทีว่าเขากลั่นแกล้งเธอ แต่หญิงสาวเคยอยู่อดมื้อกินมื้อมาก่อน แค่นี้ทำไมจะอยู่ไม่ได้!

“ไม่เป็นไรค่ะ แขทนอยู่ได้”

“ก็ดี! เพราะฉันจะได้จับเธอทำเมียทุกที่ทุกเวลา ในฐานะเมียบำเรอ”

คุณการพูดจริงทำจริง พลางสำรวจเรือนร่างคนจะมาเป็นนางบำเรอบำบัดความใคร่เวลาอยู่บนเกาะนี้ แค่เห็นเรือนร่างสวยงามซ่อนรูปแทบทำเอาคนไม่เคยขาดผู้หญิงอดใจไม่ไหว

“คนเลว!”

“ฉันคงไม่เลวเท่ากับเธอหรอกที่หลอกผู้ชายหลงรักแล้วเฉดหัวทิ้งไป ผู้หญิงเพศยาไม่สมควรได้รับความรักดีๆ จากใครทั้งนั้นแม้แต่ตัวฉัน พิมลแข!”

พิมลแขตัวสั่นกับสายตาวาบวับแพรวพราวและคำพูดเฉือนเชือดหัวใจดวงน้อยแหลกสลายชั่วพริบตา หญิงสาวไม่เคยขอให้เขาหันมารักเธอครั้งใหม่ที่เจอกันอีกครั้งโดยเหตุบังเอิญ

เธอรู้ว่าเคยสร้างบาดแผลปวดร้าวลึกในใจกับเขาแสนสาหัส ไม่ใช่ว่าเขาที่เจ็บกับอดีตรักครั้งเก่า ตัวเธอก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน

“ถ้าอย่างนั้นแขขอตัวก่อนนะคะ”

พิมลแขก้มหน้างุด เก็บซ่อนน้ำตากลั้นเอาไว้ไหลพรากอาบแก้มขาวอมชมพูแทบไม่อยู่

“เดี๋ยว! จะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”

คุณการหยุดชะงัดเมื่อเห็นคราบน้ำตาจากคนที่เขาเคยรักและแค้นมากสุดหัวใจ เขาปล่อยข้อมือเธอสะบัดด้วยท่าทีรังเกียจ แค้นใจตัวเองว่าทำอะไรแฟนเก่าไม่ได้อย่างที่ใจนึกคิด

“คุณการ มีอะไรหรือเปล่าคะ”

ถึงหญิงสาวจะเจ็บข้อมือเล็กเป็นรอยแดงจากการถูกบีบรัดจากข้อมือแข็งแกร่ง แต่เธอจำใจต้องฟังทัณฑ์อสูรเอาแต่ใจตัวเองเพื่อเอาชีวิตรอด

“ฉันหิว ไปทำอาหารให้ฉันกิน” คำสั่งจากชายหนุ่มขึ้นชื่อว่าเป็นสามีไร้ใจ ทำเอาของตายนั่งทำตาโตตกใจกับคำสั่งจากเขาเมื่อสักครู่

“อะ อะไรนะคะ”

“หึ! การที่หล่อนแต่งงานกับฉันเพื่อหวังจะได้เป็นคุณนายสบายๆ ชี้นิ้วสั่งคนใช้ในบ้านฉันงั้นเหรอ คิดผิดแล้ว การที่เธอเป็นเมียฉันก็คือทาสรับใช้ของฉันทุกๆ อย่าง ฉันต้องการอะไร อยากกินอะไร เธอก็ต้องทำ พิมลแข!” น้ำเสียงเข้มตะเบ็งคอก ใช้อำนาจกดขี่ข่มเหงทาสรับใช้ตรงหน้า พิมลแขสะอึกจุดเสียดในลำคอ พูดอะไรไม่ออก!

“ทาสรับใช้? มันจะไม่มากเกินไปเหรอคะ แขไม่ใช่คนใช้ของคุณการนะคะ ถ้าคุณไม่อยากแต่งงานกับแข แขก็ไม่ต้องการแต่งงานกับคุณ ทำไมคุณการถึงไม่ยอมยกเลิกแต่งงานเสียแต่ตอนนั้นเลยล่ะคะ”

ชีวิตของพิมลแขคงหนีไม่พ้นจากการถูกคนอื่นกดขี่ข่มเหงที่เป็นแค่เด็กกำพร้ายากจนมาตั้งแต่เด็กจนปัจจุบัน ที่หญิงสาวอยากหนีจากป้าใจร้ายรังแกตลอดพ่อแม่เสียชีวิตเพราะต้องการมีชีวิตที่ดี ทว่าคราวนี้มันเหมือนย้อนกลับสู่ขุมนรกที่เขาขุดหลุมพรางเอาไว้

‘อดทนไว้ หนึ่งเดือนเท่านั้น แข’

“ยกเลิกงานแต่งแล้วให้เธอไปหลอกชายอื่นรวยๆ มาแต่งงานเพื่อเสวยสุขอยู่คนเดียว แล้วให้ฉันจมปลักกับความเจ็บในอดีตที่เธอเคยทำไว้อย่างนั้นเหรอ ฉันทำไม่ได้ ออกไปทำกับข้าวให้ฉัน ไม่งั้นฉันจะกินเธอแทนกับข้าวเย็นเอง!”

สามีเถื่อนเอ่ยข่มขู่เมียอยู่ในสถานะทาสรับใช้เขาทุกๆ เรื่องไม่เว้นเรื่องบนเตียง ก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะกระแทกฝีเท้าเดินออกจากกระท่อมไปที่มีเตียงฟูกนอนเล็กอันเดียว

“ทำอาหาร มีแต่อาหารกระป๋องอย่างเดียว เขาจะกินได้เหรอ”

ปัญหาหนักใจสำหรับพิมลแข เขาเป็นพวกลูกคนรวยจะทนกินอาหารอย่างคนยากจนอดมื้อกินมื้อได้เหรอ สำหรับเธอ กินอะไรก็ได้ขอแค่อยู่รอดไปวันๆ

พิมลแขท่องคำว่าอดทนเอาไว้ในใจสม่ำเสมอ แค่หนึ่งเดือนอยู่กับเขาบนเกาะ พอกลับไปที่บ้านใหญ่ เขาคงมีงานยุ่งและพัวพันกับผู้หญิงคนอื่นจนไม่มาสนใจของตายที่ครหาสำหรับเธออยู่ทุกวันนี้

“แขไม่คิดเลยว่าพี่เล็กจะเป็นคนแบบนี้ หรือว่าจะเป็นนิสัยตัวตนแท้จริงของเขากันแน่!”

ตอนนั้นพิมลแขหลงเชื่อคำบอกรักจากรุ่นพี่สุภาพบุรุษแสนดีจนไม่คิดว่าตัวตนแท้จริงของเขาคืออสูรร้ายกาจที่เหยียบย่ำชีวิตเธอที่เคยตกต่ำกลับตกต่ำเสียยิ่งกว่าอีก