จอมนรีนอนพลิกตัวไปมาในความมืดด้วยใจว้าวุ่น เธอคอยเงี่ยหูฟังเสียงเคลื่อนไหวของคนภายนอกเป็นนานก็ไม่เห็นเขาจะเข้ามานอน ร่างเล็กผุดลุกขึ้นจากที่นอน เปิดประตูออกมาภายนอก มีเพียงความมืดที่ปกคลุมไปทั่วพื้นที่ มีเพียงแสงไฟจากระเบียงด้านนอกเท่านั้นที่ส่องเข้ามาพอให้มองเห็นภายในห้อง เธอกวาดตาไปทั่ว แสงไฟจากห้องทำงานลอดผ่านช่องใต้ประตู แล้วประตูก็เปิดออกพร้อมร่างสูงที่ก้าวออกมา
“ทำไมยังไม่นอนอีก” เสียงนั้นเต็มไปด้วยความห่วงหาอาทร
“จอมต้องถามเฮียมากกว่าว่าทำไมยังไม่นอน จะเที่ยงคืนแล้วนะ”
“เฮียไม่กอดนอนไม่หลับหรือไง” คนตัวสูงจัดการช้อนคนตัวเล็กอุ้ม ใช้เท้าปิดประตู ร่างกายศิราแข็ง ๆ ไม่นุ่มสักนิด แต่ก็น่าแปลกที่มันทำให้เธอรู้สึกถึงความอบอุ่น
“เฮียศิรา” จอมนรีเอ่ยหลังจากศิราวางเธอลงบนเตียง
“ว่าไง” ศิราทอดกายลงนอนข้างคนตัวเล็ก จับแขนเรียวให้โอบรอบเอวตัวเอง ส่วนมืออีกข้างเขาก็ช้อนเข้าไปที่ใต้คอเธอ อุ
