“ยุงยา หนูมาช่วยยุงยาเยี้ยงงัว”
“นี่ชุดเลี้ยงวัวของน้องเฌอจริง ๆ เหรอครับ” แม้จะชินตากับเจ้าแม่แฟชั่นตัวน้อยประจำไร่จันทรัช แต่ศิราก็อดแซวหลานสาวไม่ได้ จะมาช่วยงานที่ฟาร์ม แต่แต่งตัวราวกับหลุดออกมาจากนิตยสารแฟชั่นสำหรับเด็ก
“ต้องฉวย ๆ ฉวยไว้ก่อง น้องผัก ๆ ของหนูมานะ น้องผัก ๆ ฉวยเหมืองแหยะ หนูแต่งน้องผัก ๆ ฉวยเยย ฉวยปิ๊ง ๆ เยย” เฌอบอกต้องสวยไว้ก่อน และจะแต่งตัวให้น้องผักทั้ง 2 สวยเหมือนตนเองด้วย ศิราเห็นอนาคตรำไรหากลูกสาวคลอดออกมา และมีเฌอเป็นแบบอย่าง ไม่แคล้วได้พึ่งยาแก้ปวดหัวเหมือนธาราเป็นแน่
“แล้วนี่ขี่รถมาเองอีกแล้วใช่ไหม”
“ปู่ ๆ เอายดหนูใฉ่บะหวางเย็ง บรึ้ง ๆ มาฉ่ง หนูชิ่งมานี้ ปู่ ๆ ไปดูที่ ชื้อที่อีก ปู่ ๆ เหมาเชียงฮายแน่” คนเป็นปู่เอารถของเฌอใส่ท้ายรถกระบะสีชมพู ที่ทุกคนเรียกว่าหวานเย็น แล้วมาส่งที่นี่ และตนก็ขี่มอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าพ่วงข้างเข้ามาหาลุง ส่วนปู่ไปดูที่ จะซื้อที่ดินอี
