สตรีที่แสนอ่อนหวานเข้าอกเข้าใจเขาไปเสียทุกเรื่อง ช่วยเหลือเขามาตลอด มาบัดนี้สตรีนางนั้นได้หายไปเสียแล้ว เหลือเพียงสตรีที่ตามหึงหวงจนเขามิอาจขยับตัวไปที่ใดได้
มีเงินมีทอง มีชีวิตที่สุขสบาย บ่าวไพร่มีให้ใช้งานแต่มิอาจมีความสุขเช่นเมื่อก่อนได้ ชิงฉางได้แต่ยอมรับโชคชะตาที่ตนเป็นคนเลือกเอง
"ข้าเห็นกับตาท่านจะแก้ตัวเช่นไร" ถิงถิงเริ่มบีบน้ำตาของนางอีกแล้ว
"ประเดี๋ยว เรื่องนี้ข้าคงไม่เกี่ยวข้ากระมัง ขอตัว" ซูมี่ที่เห็นถิงถิงกำลังจะแสดงงิ้วก็รีบตัดบทเสียก่อน
"เจ้าจะมิเกี่ยวได้อย่างไร เจ้าลอบนัดพบกันลับหลังข้าเช่นนี้" ซูมี่เมื่อได้ยินก็หัวเราะเยาะ
"ฮูหยินชิง ท่านคงคิดว่าผู้อื่นจะทำเช่นเดียวกับเจ้าใช่หรือไม่ ของที่ข้าทิ้งไปแล้วข้าซูมี่มิคิดจะเก็บกลับคืน เจ้าวางใจได้" ซูมี่กอดอกตอบโต้อย่างไม่ยอม
"ข้าทำอันใด" ถิงถิงเหมือนจะเสียสติไปแล้ว นางโวยวายอย่างไม่ยินยอม ชาวบ้านก็ลืมมุ่งดูกันหนาตา
"จะให้ข
