ต้าหลางกับจางกุ้ยแยกตัวไปจัดการงานของตนต่อ ปล่อยให้ทั้งคู่พูดคุยกัน เพราะซูมี่นางต้องบอกเรื่องในมิติกับฮุ่ยหมิ่นเสียก่อน
"ไหนตำราที่เจ้าอยากจะให้ข้า" ฮุ่ยหมิ่นจ้องมองซูมี่ด้วยสายตาลึกซึ้ง
"ท่านจะรับปากข้าก่อนได้หรือไม่ ไม่ว่าพบเจอเรื่องใด ท่านห้ามบอกเรื่องนี้กับผู้ใดทั้งสิ้น" ซูมี่เอ่ยถามอย่างจริงจัง
"ข้าสาบานด้วยชีวิต" ฮุ่ยหมิ่นเอ่ยตอบจากใจจริง
ซูมี่จับไปที่ข้อมือของฮุ่ยหมิ่นโดยที่เขายังไม่ทันได้ตั้งตัว ฮุ่ยหมิ่นที่ยังคงประหลาดใจเรื่องที่ซูมี่นางโดนตัวเขาไม่หาย ก็ต้องประหลาดใจเพิ่มมากกว่าเดิมเมื่อสภาพแวดล้อมตรงหน้าที่เปลี่ยนไป
ในตอนแรกตนนั่งอยู่ที่ห้องโถงของเรือนหลัก แต่ตอนนี้เหตุใดตนถึงมาอยู่ในที่ที่งดงามเช่นนี้ได้ สวนผัก ผลไม้ ตรงหน้าที่คล้ายกับที่อยู่ในตระกูลซูแต่มิใช่ บึงดอกบัวที่มีดอกบัวบานส่งกลิ่นหอมเช่นเดียวกับกลิ่นกายของซูมี่
ภูเขาลูกใหญ่ที่อยู่ด้านหลังก็แปลกตา แม้จะผ่านสนาม
