"หากไม่มีอันใดแล้ว ข้าขอตัวก่อนเจ้าค่ะ" ซูมี่ก้มศีรษะลงแล้วกำลังจะเดินจากไป
"ประเดี๋ยวก่อน" ฮุ่ยหมิ่นเรียกรั้งนางไว้
"มีอันใดเจ้าคะ"
"ข้านำเงินมาให้เจ้า ตอบแทนที่เจ้าช่วยข้าในครั้งนั้น" เขาคิดว่านางน่าจะชอบเงินที่สุดแล้ว จากครั้งที่แล้วที่นางเดินออกมาส่งเขา เพราะมารดาของนางบอกว่าเขาจะมอบสินน้ำใจให้
"ได้เจ้าค่ะ" ซูมี่แบมือเพื่อขอตั๋วเงินจากฮุ่ยหมิ่น
ฮุ่ยหมิ่นส่ายหน้าอย่างขบขันก่อนจะหยิบตั๋วเงินห้าพันตำลึงออกมาจากอกเสื้อแล้วมอบให้นาง
"คุณชายไป๋ ท่านมาทำการค้าหรือขอรับ" ต้าหลางที่เสร็จเรื่องไม่เห็นซูมี่มาพบตนก็เดินกลับมาดูนาง
"คารวะนายท่านซู ข้ามาทำการค้าขอรับ" ซูมี่กลอกตา บิดานางเชื่อเขาจริงหรือว่ามาทำการค้า ทั่วทั้งตัวของเขามีแต่รอบแผลเป็นที่เกิดจากดาบ คนเช่นนี้จะเป็นพ่อค้าได้อย่างไร
ฮุ่ยหมิ่นเหมือนรู้ว่าซูมี่นางคิดอะไร เขากำมือขึ้นปิดปากเพื่อกระแอมอย่างเก้อเขินที่นางรู้ทันว่าเขาพูด
