เมื่อเดินกลับมาที่เรือน ตระกูลจางที่เก็บของกันอยู่ก็ยังมิได้ออกมา ซูมี่เดินตามมารดาเข้าไปที่ห้องของท่านตาท่านยาย ก็เห็นทั้งคู่นั่งร้องไห้อยู่ภายในห้อง
"ท่านพ่อท่านแม่ ข้าขอโทษเจ้าค่ะ เรื่องที่ผ่านไปแล้วข้าจะไม่พูดถึงอีก" นางจางกุ้ยเอ่ยขอโทษ
"เป็นแม่ที่ผิดต่อเจ้า"
"ท่านแม่อย่าได้พูดอีกเลยเจ้าค่ะ" นางยอมรับว่าผิดหวังกับคำพูดของมารดาที่เข้าข้างพี่สะใภ้ในวันนี้ แต่ถึงอย่างไรนางก็คือมารดาที่ให้กำเนิด
"ท่านพ่อ ท่านเก็บไว้เถิดเจ้าค่ะ นี่คือความกตัญญูสุดท้ายของข้า" ซูมี่ส่งตัวเงินให้มารดาหนึ่งหันตำลึง เพื่อยื่นให้ท่านตาของนาง
"พ่อจะรับของเจ้าไว้ได้อย่างไร" ผู้เฒ่าจางดันมือของจางกุ้ยกลับไป
"ท่านพ่อรับไว้เถิด ข้าหวังว่าเงินก้อนนี่ท่านจะเก็บไว้ใช้" นางจางกุ้ยมองไปที่มารดาของนาง
ซูมี่แตะแขนมารดาเพื่อเรียกสติ เพราะให้ไปแล้วไม่ว่าหลังจากนี้ ท่านตาของนางจะใช้เรื่องใดก็ไม่เกี่ยวกับพวกนางแล้ว
ผู้เฒ
