ทุกคนปล่อยให้พรีมร้องไห้จนพอใจ พอเธอคลายสะอื้น แต้มรักจึงดันบ่าเธอออกเบา ๆ
“ไม่ร้องแล้วนะแก เดี๋ยวหลานฉันจะกลายเป็นเด็กขี้แยเหมือนแม่” แต้มรักเช็ดน้ำตาให้เพื่อนเบา ๆ
พรีมพยักหน้า หญิงสาวสูดน้ำมูกแล้วเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้เพื่อน
“แกต้องคุยกับคุณชิณณ์”
“ฉันไม่คุยกับคนเอาแต่ใจ” พรีมว่าพลางสะอื้น เธอมองค้อนเขาด้วยความน้อยใจ เขามันคนเอาแต่ใจ พอเธอไม่ยอมรับข้อเสนอของเขา เขาก็ขึ้นเสียงกับเธอ
“ไม่อยากคุยกับใครก็ไม่ต้องคุยนะจ๊ะหนูพรีม มาคุยกับแม่ดีกว่า”
พรีมหันไปมองแม่พุดซ้อน เมื่อกี้เธอร้องไห้อยู่กับอกท่านทั้งที่ยังไม่รู้ว่าท่านเป็นใคร แต่อ้อมกอดและน้ำเสียงของท่านทำให้เธออบอุ่นใจและวางใจอย่างที่ไม่เคยได้รับมานานแล้ว
“คุณแม่พุดเป็นแม่ของคุณชิณณ์ แล้วก็คุณพ่อโชคเป็นพ่อของคุณชิณณ์” แต้มรักบอกเพื่อนให้ทราบว่าผู้สูงวัยสองท่านเป็นใคร
พรีมรีบยกมือไหว้ผู้สูงวัยทั้งสองท่านอย่างนอบน้อม ทั้งสองรับไหว
