ติดกับรักศัตรู

ตอนที่ 1 บังเอิญ

ตอนที่ 1

บังเอิญ

@ผับเคพี

ร่างบางบนรองเท้าส้นสูงเกือบสี่นิ้วเดินเข้ามาภายในผับที่เต็ฒไปด้วยแสงสีเสียง และเหล่านักท่องราตรียามค่ำคืนเพียงลำพัง เพราะสิงหาได้ขับรถออกไปทันทีที่จอดส่งเธอ ยาหยีเดินตรงไปยังโต๊ะประจำที่เธอกับเพื่อนชอบจองเอาไว้ เพราะสิทธิพิเศษในการเป็นหลานสาวเจ้าของผับอย่างขุนพล ทำให้เรื่องการล๊อคจองโต๊ะไม่ใช่ปัญหาสำหรับเธอ

“อ้าว ยัยปริมยังไม่มาอีกเหรอ” ยาหยีเอ่ยถามซิดนี่ย์ที่เพื่อนสาวประเภทสองของเธอที่นั่งรออยู่เพียงลำพังอยู่ที่โต๊ะ

“ยัง ตามหลักแล้วสาวสองคนสวยอย่างฉันควรจะมาเลทที่สุดในกลุ่มไม่ใช่เหรอ ทำไมรอบนี้เป็นชะนีแบบพวกหล่อนที่มาช้าทิ้งคนสวยอย่างฉันนั่งเป็นผีเฝ้าโต๊ะอยู่คนเดียวเนี่ย” ซิดนี่ย์บ่นอุบอย่างไม่จริงจังนัก เพราะเธอเองก็ไม่ได้มาเร็วกว่าเท่าไหร่

“คนสวยเขาไม่ขี้บ่นกันหรอกนะจะบอกให้” ยาหยีเบ๊ะปากใส่เพื่อนรักด้วยความหมั่นไส้ เพราะซิดนี่ย์พึ่งจะมาก่อนเพื่อนแค่ไม่กี่ครั้งเท่านั้น เพราะเธอจะเป็นคนมาสายที่สุดในกลุ่มเสมอ

ยังไม่ทันที่ยาหยีจะได้สั่งเครื่องดื่ม ปริมที่ทุกคนพูดถึงก็เดินมาทิ้งตัวนั่งลงตรงเกาอี้ที่ประจำเธอด้วยท่าทีสบายๆ

“นิททาฉันอยู่ละสิ” ปริมปรายตามองเพื่อนรักทั้งสองคนอย่างรู้ทัน

“เป็นหมอผีอ่านใจคนได้รึไงยะ” ซิดนี่ย์กระแนะกระแหนเพื่อนรัก พลางกระดกแก้วเครื่องดื่มค๊อกเทลสีสดใสลงคอรวดเดียวจนหมด

“ใจเย็นๆ แม่นาง พึ่งถึงจะรีบเมาไปไหนคะ” ปริมมองการกระทำของซิดนี่ย์เมื่อคู่ด้วยสายตาสยดสยอง เพราะเวลาซิดนี่ย์เมาทีไรต้องเกิดเรื่องบรรลัยขึ้นทุกที

“ล้างคอเฉยๆ แค่นี้ไม่ระคายคอฉันหรอก” ซิดนี่ย์ตอบส่งๆ ก่อนจะยกมือขึ้นสั่งเครื่องดื่มกับบริกรอีกครั้ง ยาหยี กับปริม จึงสั่งเครื่องดื่มของตัวเองมาด้วย

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

“เดี๋ยวมานะ”

“จะไปเข้าห้องน้ำเหรอ ฉันไปด้วยสิ” ปริมเอ่ยตอบประโยคของยาหยีเมื่อครู่

“ไม่ได้ไปห้องน้ำ เมื่อกี่เหมือนเห็นเฮียกัปตัน จะไปทักทายหน่อย”

“อ๋อ เออๆ งั้นแกไปเถอะ เดี๋ยวฉันค่อยไป” ปริมบอก

“เคๆ เดี๋ยวมา” ยาหยีบอกกับเพื่อนๆ แล้วลุกเดินตรงไปยังชั้นสองโซนวีไอพีของผับ ซึ่งเธอสามารถขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย เพราะการ์ดที่นี่ทุกคนต่างรู้จักเธอดี

ก๊อก~ ก๊อก~

ยาหยีเคาะประตูเป็นมารยาทสองสามครั้ง ก่อนจะค่อยๆ เปิดประตูแง้มชะโงกหน้าเข้าไปดูภายในห้องทำงานของกัปตันช้าๆ

“ใช่เฮียกัปตันจริงๆ ด้วย” ยาหยีเปิดประตูกว้างออก ก่อนจะแทรกตัวเดินเข้าไปภายในห้องด้วยสีหน้าสดใส เมื่อเห็นกัปตันนั่งเคลียร์เอกสารอยู่บนโต๊ะทำงาน

“อ้าวหยี มาเที่ยวเหรอ”

“ค่ะ เมื่อกี่หนูเห็นหลังเฮียกัปตันแวบๆ เลยเดินขึ้นมาดูใช่จริงๆ ด้วย แล้วพี่เจียน่ากับน้องนาเนียไม่มาด้วยเหรอคะ” ยาหยีเอ่ยถามถึงภรรยากับลูกสาววัยสองขวบของกัปตันด้วยความสงสัย

“ไม่ได้มา เฮียแวะมาตรวจความเรียบร้อยแป๊บเดียว เดี๋ยวต้องไปส่งของต่อเลยให้เจียน่ากับนาเนียรออยู่ที่บ้านน่ะ”

“อ๋อ งั้นหนูไม่กวนเฮียแล้วดีกว่าค่ะ แค่แวะมาทักทายเฉยๆ”

“ลงบัญชีเฮียไว้นะ คืนนี้เฮียเลี้ยง”

“เฮียก็เลี้ยงหนูตลอดแหละ น่ารักที่สุด” ยาหยียิ้มหวานด้วยท่าทางประจบประแจง เรียกรอยยิ้มความเอ็นดูจากจากกัปตันได้เป็นอย่างดี “งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ” ยาหยีบอก ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับออกไป ปล่อยให้กัปตันได้ทำงานเพียงลำพัง

สองเท้าเรียวหยุดมองกลุ่มชายชุดดำที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความสงสัย โดยเฉพาะผู้ชายร่างสูงหน้าตาตามฉบับชาวยุโรปที่ยืนอยู่ตรงกลางบอดี้การ์ดที่รายลอมเกือบห้าคน นัยน์ตาสีเทามีเสน่ห์จนเธอเผลอมองนานไปจนลืมคำนึงถึงมารยาท เมื่อนึกได้ดังนั้น เธอจึงเป็นฝ่ายหลีกทางให้กับเขาได้เดินผ่านไปก่อน เพราะคิดว่าเขาคงมีธุระกับกัปตัน เพราะทางเดินที่พวกเขาจะเดินไปมันมีเพียงห้องทำงานของกัปตันที่อยู่สุดทางเดินเท่านั้น ทว่าเขากลับไม่ยอมเดินไป แต่เป็นฝ่ายเบี่ยงตัวหลบไปอีกฝั่งหนึ่ง

“คุณเดินก่อนเลยครับ”

“อะ...อ๋อค่ะ ขอบคุณนะคะ” ยาหยีกล่าวขอบคุณตามมารยาท ก่อนจะรีบเดินผ่านหน้าของชายที่มีดวงตาสีเทาน่าค้นหาไปด้วยท่าทางร้อนร้น เพราะจู่ๆ หัวใจของเธอก็เต้นแรงขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ น้ำเสียงทุ่มต่ำของเขายังคงก้องอยู่ภายในหัวของเธอ ยิ่งพยายามสลัดเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึกอยากจะรู้จักเขามากขึ้นเท่านั้น