ติดกับรักศัตรู

ตอนที่ 12​ ต้อนรับด้วยเลือด

EP.12​ | ต้อนรับด้วยเลือด

หลังจากกลับจากเกาะส่วนตัวของลูเซียโน่ได้สองวันยาหยีก็ตัดสินใจที่จะพาลูเซียโน่มาแนะนำตัวให้กับครอบครัวของเธอรู้จัก เพราะเธอให้ความสำคัญ และไว้ใจกับความสัมพันธ์​ครั้งนี้มาก จนอยากให้คนในครอบครัวที่เธอรักรับรู้ถึงความสัมพันธ์​ระหว่างเธอกับลูเซียโน่ในครั้งนี้ด้วย

คฤหาสน์​โรล๊องซ์

ลูเซียโน่มองบรรยาการรอบๆ​ บ้านหลังใหญ่โตราวกับคฤหาสน์​ด้วยสายตาเรียบเฉย​ ทว่าในใจกลับเตรียมพร้อมสำหรับการเผชิญหน้าระหว่างเขากับสิงหาอยู่ก่อนแล้ว​ และนี้ไม่ใช้จุดจบของเรื่องนี้​ แต่มันเป็นแค่เพียงการเริ่มต้นเท่านั้น

"หยีตื่นเต้นจังเลยค่ะ" ยาหยีหันไปบอกกับลูเซียโน่ด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น​ ทั้งๆ​ ที่คนกำลังจะมาพบคือครอบครัวของเธอเอง และที่นี่ก็เป็นบ้านของเธอ

"พี่ไม่ใช่เหรอที่ต้องตื่นเต้นน่ะ" ลูเซียโน่เอ่ยแซวคนตัวเล็กอย่างไม่จริงจังนัก​ ก่อนจะยื่นมือหนาไปลูบศีรษะทุยเป็นการให้กำลังใจ​ "ไม่มีอะไรต้องกลัวหรอกค่ะ​ เราสองคนรักกัน​ ไม่ได้ทำอะไรผิด​ และพี่เองก็พร้อมจะรับผิดชอบทุกอย่าง"

ยาหยีส่งยิ้มหวานไปให้พลางจับมือหนาที่อยู่บนศีรษะของเธอมากุมเอาไว้หลวมๆ​

"เราลงไปกันเถอะค่ะ​ ม๊ามี้ต้องอยากเห็นหน้าพี่ลูเซียสมากแน่ๆ​ เลย" ยาหยีกล่าวทิ้งท้ายเอาไว้ด้วยน้ำเสียงอบอุ่น​ ก่อนจะเอื้อมมือเรียวไปเปิดประตูรถก้าวลงจากรถไป​ ทำให้ลูเซียโน่ต้องรีบเปิดประตูตามลงไปอย่างเลี่ยงไม่ได้

ยาหยีกุมมือหนาเดินเข้ามาภายในบ้านตัวเองด้วยความรู้สึกประหม่าเล็กน้อย​ เพราะตั้งแต่เกิดมาเธอยังไม่เคยพาใครมาทำความรู้จักกับที่บ้านเลย​ ยังไม่ทันที่จะทำใจให้หายตื่นเต้นดี​ ร่างบางก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องนั่งเล่นที่มีพยัคฆ์​ผู้เป็นพ่อ​ และปั้นหยาผู้เป็นแม่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว

"ป๊ะป๋า​ ม๊ามี้~" ยาหยีเรียกชื่อทั้งสองคนเดียวน้ำเสียงดีใจ​ ก่อนจะปล่อยมือออกจากมือหนาแล้วเดินไปสวมกอดปั้นหยาผู้เป็นแม่​ และพยัคฆ์​ผู้เป็นพ่อตามลำดับ​

"ไปอยู่ข้างนอกแค่แป๊บเดียวพาลูกเขยกลับมาให้แม่แล้วเหรอ" ปั้นหยาเอ่ยแซวลูกสาว​ ก่อนจะหันไปมองลูเซียโน่ที่ยืนอยู่ด้านหลัง ซึ่งเขาก็ยกมือขึ้นไหว้กล่าวทักทายผู้ใหญ่ทั้งสองตามขนบธรรมเนียมประเพณี​ไทยอย่างนอบน้อม​

"สวัสดี​ครับ​คุณพ่อ​ คุณแม่"

"สวัสดี​จ้ะ" ปั้นหยารับไหว้อย่างเป็นกันเอง​ ต่างจากพยัคฆ์ที่ใช้สายตาปรายตามองไปที่เขาเท่านั้น​ ท่าทางไม่ต้อนรับขับสู้​ของพยัคฆ์ทำให้ยาหยีต้องลุกขึ้นเดินไปจับมือหนามานั่งลงข้างๆ​ เธอ​ เพื่อให้เขารู้สึกผ่อนคลาย

"เอ่อ​ มันอาจจะดูเร็วไปสักหน่อย​ แต่หนูอยากให้ป๊ะป๋ากับม๊ามี้รับรู้นะคะ​ ว่าเราสองคน..." ยาหยีเว้นวรรคในประโยคสุดท้าย​ ก่อนจะเงยหน้าไปสบตากับดวงตาสีเทาคู่สวยแล้วคลี่ยิ้มบางๆ​ เรียกความมั่นใจของตัวเองออกมา​ แล้วหันกลับไปพูดกับพ่อแม่ของเธอต่อ​

"เราสองคนกำลังคบหาดูใจกันอยู่ครับ​ ที่มาวันนี้ผมอยากให้คุณพ่อกับคุณแม่รับทราบถึงความสัมพันธ์​ของเราทั้งสองคนครับ" ยังไม่ทันที่ยาหยีจะได้พูดประโยคถัดมา ลูเซียโน่ก็เป็นฝ่ายชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน

ภายในห้องตกอยู่ภายใต้ความเงียบอีกครั้ง​ ต่างฝ่ายต่างไม่มีใครพูดอะไรออกมา​ โดยเฉพาะปั้นหยาที่มองหน้าลูกสาวกับสามีสลับกันไปมาด้วยความลำบากใจ เพราะเธอรู้ดีว่าพยัคฆ์​นั้นหวงลูกสาวมากขนาดไหน ถึงแม้มองเผินๆ​ ลูเซียโน่เองก็ดูเป็นคนดี​ แต่การมาเปิดตัวกะทันหันของทั้งสองคนทำให้พยัคฆ์​รู้สึกไม่ชอบใจอยู่ลึกๆ

"เอ่อ...เฮียสิงอยู่ไหนเหรอคะ" ยาหยีเอ่ยขึ้นเพื่อทำลายบรรยากาศ​อึดอัดภายในห้อง

"สงสัยอยู่หลังบ้านน่ะ​ พาพี่เขาไปหาเฮียสิงหน่อยสิ" ปั้นหยาเสนอความคิดเห็นขึ้น​ พลางส่งสายตาบอกลูกสาวให้พาลูเซียโน่ออกไปก่อน เพื่อที่เธอจะได้ช่วยพูดกับพยัคฆ์​ให้อีกแรง

"งั้นเดี๋ยวหนูมาทานข้าวเที่ยงด้วยนะคะ" ยาหยีบอกพร้อมกับจับมือหนาให้ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องนั่งเล่น

"พี่ลูเซียสอย่าถือสาป๊ะป๋าเลยนะคะ​" ยาหยีเอ่ยขึ้นด้วยความรู้สึกไม่สบายใจ

"พี่​เข้าใจ​ คนเป็นพ่อมีลูกสาวคนเดียสก็ต้องหวงเป็นธรรมดา​ อย่าคิด​มากเลย​ เราอาจจะต้องให้เวลาคุณพ่ออีกสักหน่อย" กลับกลายเป็นลูเซียโน่เองที่เอ่ยให้กำลังใจหญิงสาวด้วยน้ำเสียงสบายๆ​ ราวกับไม่ได้รู้สึกเครียดอะไรเลย

"งั้นเราไปหาเฮียสิงกันดีกว่า​ แต่เฮียสิงเองก็นิสัยเหมือนป๊ะป๋าเลย​ พี่อย่าถือสานะคะ" ยาหยีเอ่ยบอกขณะพาลูเซียโน่เดินไปที่หลังบ้าน​ ตามที่ปั้นหยาได้บอกเอาไว้ก่อนหน้านี้

ลูเซียโน่มองรอยยิ้มของยาหยีด้วยสายตาเรียบเฉย​ โดยไม่ได้ตอบอะไรกลับไป​ เพราะในหัวเขาคิดถึงแต่สีหน้าของสิงหาตอนเจิหน้าเขาเท่านั้น​ เพียงแค่คิดลูเซียโน่ก็แอบยกยิ้มมุมปากขึ้นอย่างสะใจ

ปัง! ปัง! ปัง!

"เฮียสิง! " ยาหยีตะโกนแข่งกับเสียงปืนที่ดังขึ้นสนั่น​สนามซ้อมยิงปืนหลังบ้าน​ ทำให้สิงหาที่กำลังจะยกปืนขึ้นลั่นไกอีกครั้งต้องชะงัก​ลง​ ก่อนจะหันมามองยังต้นเสียง​ ดวงตาคมหายแววเดือดดาลทันทีที่เห็นลูเซียโน่ยืนโอบไหล่มนของน้องสาวตัวเองอยู่ด้วยสายตาเย้ยยันที่มองกลับมาที่เขา​ ก่อนที่เขาจะยกปลายกระบอกปืนที่ยังไม่ได้ลั่นไกเมื่อครู่ยิงเข้าไปที่หัวไหล่ของลูเซียโน่จนเลือดสีสดไหลลงมาอาบท่อนแขนแกร่งจนเปียกชุ่ม​ การกระทำของเขาสร้างความตกใจให้กับยาหยีไม่น้อย​

"กรี๊ดดดดดดดดดดด! " ยาหยีหันกลับมามองคราบเลือดสีสดที่ไหลลงมาอาบท่อนแขนแกร่งด้วยความรู้สึกหวาดกลัวจนทำอะไรไม่ถูก​ หยดน้ำตาใสๆ​ ไหลออกมาอัตโนมัติ​เพราะกลัวว่าเขาจะเป็นอะไรไป​ "ใครก็ได้เอารถออกที! " ยาหยีตะโกนสั่งราวกับคนเสียสติ​ ก่อนจะรีบพยุ่งร่างหนาเดินออกไปจากตรงนั้นด้วยท่าทางร้อนรน

-------------------

เฮียสิงคนจริง?

ไม่พูดเยอะเจ็บคอ555555

ใช้กระสุนคุยแทนละกัน​ แหะๆ​

สมน้ำหน้ามันนัก!

มาอีกตอนดีไหมวันนี้? ?