ตอนที่ 9 รัก
914 Words
ตอนที่ 9
รัก
ยาหยีมองบรรยากาศรอบๆ โต๊ะอาหารค่ำด้วยความประทับใจ เพราะลูเซียโนเนรมิตรพื้นที่บริเวณริมชายหารตรงนี้ให้ถูกประดับไปด้วยแสงเทียนสลัว บวกกับแสงนวลจากพระจันทร์ที่สาดส่องลงมากระทับผิวน้ำ ตัดกับดอกกุหลาบสีแดงสด ทำให้ดินเนอร์เย็นนี้ดูมีสีสันน่าสนใจมากยิ่งขึ้น
"อาหารอร่อยถูกปากไหมคะ" ลูเซียโน่เอ่ยถามขึ้นดึงความสนใจของยาหยีที่กำลังมองวิวทิวทัศน์รอบๆ ให้หันกลับมาสนใจที่เขา
"อร่อยค่ะ" ยาหยีตอบ ทั้งบรรยากาศ อาหาร และรสชาติของไวน์ชั้นดีทำให้ดินเนอร์ครั้งนี้ เป็นอีกครั้งหนึ่งที่พิเศษสำหรับเธอ และเขาก็ทำให้เธอประทับใจได้แบบไร้ที่ติ
"เห็นดื่มไวน์หลายแก้วแล้ว คอแข็งเหมือนกันนะเรา"
"ก็นิดหน่อยค่ะ เมื่อก่อนหยีชอบไปปาร์ตี้กับเพื่อนบ่อยๆ "
"แล้วเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้ไปแล้วเหรอ เพราะพี่รึเปล่า"
"จะว่าเพราะพี่ก็ใช่ค่ะ ฮ่าๆๆ ก็ตอนนี้หยีอยากอยู่ทำความรู้จักกับพี่ลูเซียสมากกว่านี้คะ ยังไงเพื่อนเราก็รู้จักกันดีอยู่แล้ว" ยาหยีตอบติดตลก
"เพื่อนๆ ได้ยินคงน้อยใจแย่"
"ไม่หรอกค่ะ เวลาพวกนั้นมีแฟนก็ทิ้งหยีเหมือนกัน ช่วงนั้นนะ หยีได้แต่ขลุกอยู่กับการออกแบบเสื้อผ้า เพราะเพื่อนไม่มีเวลาให้เลยค่ะ" ยาหยีฟ้องแฟนหนุ่มด้วยสีหน้าจริงจัง จนลูเซียสหัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดู
"งั้นวันหลังถ้าเหงาก็ไปหาพี่ที่ทำงานนะคะ เอาไว้กลับจากเกาะพี่จะพาไปที่ทำงาน"
"ขอโต๊ะทำงานนั่งข้างๆ เลยได้ไหมคะ"
"บนตักเลยก็ได้ค่ะ"
ยาหยียกยิ้มมุมปากอย่างนึกสนุก ก่อนจะลุกขึ้นเดินจากที่นั่งตัวเองไปนั่งลงบนหน้าตักแกร่งอย่างออดอ้อน โดยที่มือหนาก็ยกขึ้นมาโอบกอดเอวคอดบางเอาไว้อย่างรู้งาน ริมฝีปากหน้าหอมลงไปบนแก้มนวลฟอดใหญ่ ก่อนจะซบหน้าลงบนไหล่มน
"อยากอยู่แบบนี้นานๆ จัง" ลูเซียโน่เอ่ยขึ้น
"พูดเหมือนเราจะไปจากกันเร็วๆ นี้อย่างนั้นแหละค่ะ"
"พี่ก็แค่พูดไปอย่างนั้นเอง ไม่มีิอะไรหรอก เพราะเราจะได้อยู่ด้วยกันไปอีกนาน จริงไหมคะ"
"ค่ะ" มือเรียวยกลูบเส้นผมสากของชายหนุ่มด้วยสัมผัสที่เต็มไปด้วยความรู้สึกดีๆ ที่เธออยากให้เขาได้รับรู้
ทั้งสองคนใช้ระยะเวลาดื่มดำกับบรรยากาศ และรสชาติไวน์อยู่นานหลายชั่วโมง ก่อนที่ลูเซียโน่จะเป็นฝ่ายเอ่ยชวนยาหยีกลับเข้าไปพักผ่อนภายในบ้านพัก เพราะเธอเริ่มมีอากาศมึนจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ให้เห็นเล็กน้อยแล้ว ซึ่งทางยาหยีเองก็ไม่ได้ท้วงติงอะไร
ภายในห้องนอน
"ไหวไหมคะ" ลูเซียโน่เอ่ยถามขณะเดินประคองร่างเล็กเข้ามาภายในห้องนอนที่ชั้นสอง
"ไหวค่ะ แค่มึนๆ นิดหน่อย" ยาหยีเอ่ยตอบ ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนขอบเตียง
"รอนี่นะ เดี๋ยวพี่มา" ลูเซียโน่บอกพร้อมกับเดินตรงเข้าไปที่ห้องอาบน้ำ ไม่นานก็เดินกลับออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูชุบน้ำผืนเล็ก
ยาหยีมองการกระทำของชายหนุ่มที่ค่อยๆ บรรลงใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดตามกรอบหน้าเธอเบาๆ ด้วยความตื้นตันใจ เพราะความดูแล เอาใจใส่ของลูเซียโน่ ทำให้ความรู้สึกของเธอทึ่มีต่อเขา มันยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
ลูเซียโน่ลากผ้าขนหนูมาหยุดอยู่ตรงริมฝีปากอวบอิ่ม สายตาคมจ้องมองไปที่มันด้วยแววตาหลงไหล ปลายนิ้มโป้งเกลี่ยริมฝีปากอวบอิ่มอย่างเบามือ ใบหน้าคมคายค่อยๆ เลื่อนเข้าไปใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน ก่อนที่ริมฝีปากทั้งสองจะแตะกัน เรียวลิ้นสากสอดแทรกเข้าไปช่วงชิงลมหายใจของหญิงสาวอย่างนุ่มนวล ปลายลิ้นตวัดเกียวพันหยอกเย้ากันพึงพอใจ มือหนาค่อยๆ เลื่อนลงไปสัมผัสกับแผ่นหลังเนียนของหญิงสาวอย่างเนิบนาบตามอารมณ์กระสันที่ถูกปลุกเร้าขึ้นมา เช่นเดียวกับมือเรียวเล็กที่ยื่นไปขยุ่มเส้นผมสากตรงท้ายทอยของชายหนุ่ม เพื่อระบายความรู้สึกแปลกใหม่ที่กำลังพลุ่งพล่านอยู่ในตอนนี้ สองปลายลิ้นเริ่มตอบสนองกันอย่างเร้าร้อนขึ้นตามลำดับ
"อืม"
ร่างบางถูกดันให้ล้มลงนอนราบไปกับเตียง ร่างกายทั้งสองยังตอบสนองต่อกันอย่างเร้าร้อน จนกระทั้งลูเซียโน่เป็นฝ่ายถอนจูบออกมา ร่างบางจึงได้แต่ส่งสายตาเขินอายไปให้ชายหนุ่ม พร้อมกับลมหายใจที่หอบเหนื่อย
"พี่ขอได้ไหม ถ้าหยีไม่ต้องการพี่ก็จะไม่บังคับ" ลูเซียโน่ จ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาสีนิลทามกลางความมืดสลัวภายในห้อง ที่มีเพียงแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาให้ความสว่างรำไรเท่านั่น
"หยี...รักพี่นะคะ" ยาหยีพยายามส่งสายตาให้อีกฝ่ายรับรู้ถึงความในใจของเธอ เพราะเขาไม่ได้เพียงแต่เป็นแค่คนรัก แต่เขาเป็นทั้งความสุข ความหวังในชีวิตของเธอ "หยีฝากชีวิต ฝากความรู้สึก ฝากความหวังไว้กับพี่ได้ใช่ไหมคะ"
"หยีเชื่อใจพี่ไหม ถ้าพี่สัญญาว่าจะดูแล และให้เกียรติหยีไปตลอดชีวิตของพี่"
"..."
"หยีเชื่อพี่ค่ะ"
"พี่ก็รักหยีนะคะ"
- Writer
