ตอนที่ 7 หยอกล้อ
1028 Words
ตอนที่ 7
หยอกล้อ
สองสัปดาห์ต่อมา
ยาหยีนั่งมองกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่เธอพึ่งเก็บเสร็จ ด้วยความตื่นเต้น เพราะหลังจากที่ตัดสินใจลองคบหากันแบบจริงจังกับลูเซียโน่ เขาก็ได้ชวนเธอไปเที่ยวพักผ่อนด้วยกันที่เกาะส่วนตัวของเขา โดยอ้างว่าที่อยากจะใช้เวลาอยู่ร่วมกันกับเธอให้มากขึ้น ซึ่งระยะเวลาที่คบหาดูใจกันมาสองอาทิตย์ ถึงแม้จะเป็นเพียงระยะเวลาสั้นๆ แต่เธอก็ไว้ใจเขาในฐานะคนรัก เพราะเขาแสดงให้เธอเห็น และมั่นใจในความรักครั้งนี้
ยาหยีหยิบโทรศัพท์มือถือมาส่งข้อความหาลูเซียโน่แฟนหนุ่มของเธอ
“หยีเก็บของเสร็จแล้วนะคะ พี่ลูเซียสเก็บของเสร็จรึยังคะ”
ติ๊ง!
(เก็บเรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่เข้าไปรับที่คอนโดนะคะ)
“ได้ค่ะ เดี๋ยวหยีเตรียมแซนวิซไปกินรองท้องในรถด้วย”
(คิดถึงรสชาติแซสวิซของหยีจัง)
“พรุ่งนี้ก็ได้กินแล้วค่ะ”
ยาหยียังพิมพ์ข้อความตอบกลับไปด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม หัวใจดวงน้อยๆ พองโตทุกครั้งที่คิดถึงดวงตาสีเทาน่าค้นหาคู่นั้น น้ำเสียงที่อ่อนโยน และการกระทำที่ทนุถนอมเธอราวกับเธอเป็นเจ้าหญิง ถึงแม้เธอจะไม่ใช่เจ้าหญิงจริงๆ แต่เขาทำให้เธอรู้สึกแบบนั้น ซึ่งนั้นมันเป็นความฝันในวัยเด็กของเธอ ที่อยากเป็นเจ้าหญิงของใครสักคน...ที่เธอรัก และเขา...ก็รักเธอ
เช้าวันต่อมา
ลูเซียโน่ขึ้นมาที่คอนโดของยาหยีในช่วงเช้า เพราะต้องมาช่วยยาหยีขนกระเป๋าเดินทาง สำหรับการไปเที่ยวครั้งนี้ ซึ่งก่อนหน้านี้เขาก็เคยขึ้นมาส่งเธอที่ห้องแล้วเหมือนกัน
อ๊อด อ๊อด
ยาหยีที่กำลังวุ่นวายอยู่กับการจัดเตรียมแซนวิสอยู่ในครัว รีบวิ่งไปเปิดประตูห้องพักทันที เพราะคนที่มากดกริ่งหน้าห้องคงจะเป็นลูเซียโน่ที่นัดหมายกันเอาไว้
“หยียังทำแซนวิซไม่เสร็จเลยค่ะ รอแป๊บหนึ่งนะคะ” ยาหยีบอกกับลูเซียโน่ที่ยืนอยู่หน้าประตูห้อง ก่อนจะรีบเดินกลับเข้าไปในครัว ทำให้ลูเซียโน่ต้องเดินตามเข้ามานั่งรอภายในห้องอย่างเลี่ยงไม่ได้
“พี่ลูเซียนอยากดื่มกาแฟก่อนไหมคะ”
“อืม ได้ก็ดีค่ะ”
“งั้นรอแป๊บหนึ่งนะคะ” ยาหยีที่อยู่ในครัวตะโกนตอบกลับชายหนุ่ม ก่อนจะหันไปเตรียมกาแฟให้ ไม่นานก็เดินถือแก้วกาแฟออกมาพร้อมกับแซนวิสในจาน “นี่ค่ะ” ยาหยีวางแก้วกาแฟดำ กับแซนวิซลงตรงหน้าของชายหนุ่ม ก่อนจะตั้งท่าเตรียมจะไปตรวจเช็กสัมภาระในห้องนอนตัวเอง
“ไปไหนคะ” มือหนาเอื้อมมือไปรั้งคนตัวเล็กที่กำลังจะเดินออกไป จนเสียหลักนั่งล้มลงมาบนหน้าตักแกร่ง
“หยีจะไปเช็กของหน่อยค่ะ เพื่อลืมอะไร”
“ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้ค่ะ เรามีเวลาตั้งเยอะ อยู่กินแซนวิซเป็นเพื่อพี่ก่อนสิ” ลูเซียโน่พูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน ใบหน้าคมคายคลอเคลียกับเรือนแก้มใสราวกับเด็กน้อยจนทำให้ยาหยียกมือขึ้นมาประคองใบหน้าคมคายเอาไว้หลวมๆ ก่อนจะจรดริมฝีปากบางลงไปบนริมฝีปากหนาด้วยความเอ็นดู
“ขี้อ้อนแต่เช้าเลยนะคะ”
“เหรอคะ พี่ก็เป็นของพี่แบบนี้มาตั้งนานแล้วรึเปล่าคะ”
“คงงั้นมั้งค่ะ ก่อนจะคบกันหยีไม่เคยคิดเลยว่าพี่ลูเซียสจะเป็นคนขี้อ้อนแบบนี้”
“แล้วหยีคิดว่าพี่จะเป็นคนแบบไหนคะ”
“อืม คงจะเป็นผู้ชายครึมๆ ดูจริงจังกับงานอะไรแบบนี้มั้งคะ”
“ผิดหวังไหมคะ ที่พี่ไม่ได้เป็นแบบนั้น”
“ตั้งแต่ตัดสินใจคบกับพี่ หยีไม่เคยผิดหวังในตัวพี่เลยค่ะ ขอบคุณนะคะที่ดูแล และให้เกียตริหยีมาตลอด”
“พี่ก็ดีใจที่หยีให้โอกาสพี่ค่ะ พี่สัญญาจะดูแลหยีให้ดีที่สุด ให้เหมือนกับเจ้าหญิงในนิยายเลยดีไหมคะ”
“ฮ่าๆๆ งั้นพี่ลูเซียสจะเป็นเจ้าชายให้หยีใช่ไหมคะ”
“ถ้าเป็นได้พี่ก็จะเป็นค่ะ”
“น่ารักตลอดเลยนะคะ เจ้าชายของหนู” ยาหยียื่นปลายจมูกเชิดรั้นไปคลอเคลียกับปลายจมูกโด่งคมของชายหนุ่มด้วยท่าทางทะเล้น ทุกวินาทีที่มีเขามันเหมือนช่วงเวลาแห่งความสุขของชีวิตเธอ จนเธอไม่อยากที่จะเสียมันไป อยากจะรักษาความสัมพันธ์แบบนี้เอาไว้ให้อยู่กับเอตลอดไป
“เลิกเล่นได้แล้วค่ะ อ้าปาก อ้าม~” ลูเซียโน่ดันร่างบางออกห่างเล็กน้อย ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบแซนวิซมาป้อนให้กับแฟนสาวบนหน้าตักอย่างเอาใจ ซึ่งคนตัวเล็กก้อ้าปากรับมันเข้าไปกินอย่างไม่เรื่องมาก ก่อนที่จะเป็นฝ่ายหยิบแซนวิซชิ้นใหม่มาป้อนให้เขาบ้าง
“อ๊ะ!” ยาหยีร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ เมื่อจู่ๆ ลูเซียโน่ก็ดูดดุนปลายนิ้วของเธอเบาๆ ราวกับเป็นการหยอกล้อ
“หวาน”
“นิสัยไม่ดีเลย” ยาหยีมุ้ยหน้าพร่างบนอุ๊บอย่างไม่จริงจังนัก เพราะเธอไม่ได้รู้สึกโกรธเคืองอะไรกับการกระทำหยอกล้อของเขา กลับกันเธอกลับยื่นริมฝีปากบางเข้าไปขบเม้มกลีบปากหนาเบาๆ คืน “ดูเหมือนตรงนี้จะหวานกว่านะคะ” ยาหยีตวัดปลายลิ้นเลียริมฝีปากเพื่อเป็นการล้อเลียนชายหนุ่ม ซึ่งนั้นก็เป็นจังหวะที่ให้ลูเซียโน่ใช้ริมฝีปากหนาดูดดุนปลายลิ้นอ่อนนุ่ม ซึ่งเธอเองก็ตอบรับสัมผัสของเขาอย่างเอารู้งาน สองปลายลิ้นสอดประสานดูดชิมความหวานจากกันและกันนานอยู่หลายนาที่ ก่อนที่ยาหยีจะเป็นฝ่ายผละริมฝีปากบางออกมาก่อน
“ขอบคุณจริงๆ นะคะ”
ลูเซียโน่ยิ้มรับให้แทนคำตอบของหญิงสาว มือหนายกขึ้นเกลี่ยไรผมที่ปรกใบหน้าหวานเบาๆ ด้วยสายตาอบอุ่นที่ส่งผ่านไปให้อีกฝ่ายได้รับรู้
- Writer
