กลับมาถึงคอนโด ภัคมนพัชจะเลี่ยงเดินหลบเข้าห้องตัวเอง ปัณณ์รู้ทันก็ดึงแขนหล่อนไว้ จนหล่อนชะงัก มืออุ่นๆ ที่กำข้อมือของตนเองไว้นั้นร้อนและไม่คุ้นเคยจนต้องรีบสะบัดออก ดวงหน้าหวานเห่อแดงร้อนขึ้นมา เพราะว่าตนเองแทบไม่เคยโดนผู้ชายแตะเนื้อต้องตัว เมื่อก่อนปัณณ์อาจจะเคยจับมือถือแขนหล่อน แต่หล่อนไม่เคยมองว่าเป็นผู้ชายเลยไม่ได้คิด แต่วันนี้คิด แล้วมันร้อนวูบแปลกไป จนตกใจอย่างที่เห็น
“อะไร” หล่อนพูดเสียงหงุดหงิดกับเขา
“พูดกันรู้เรื่องแล้ว จะหนีเข้าห้องทำไม...” ปัณณ์ถามเอาเรื่อง เขาไม่อยากให้หล่อนทำตัวแปลกๆ ไปอย่างนี้เลยให้ตาย มันรู้สึกอึดอัดชะมัด
“ไม่ได้หนี”
“โกหก” คนร่างสูงยืนค้ำหัวหล่อน ก้าวเข้าไปหาอีกก้าวหนึ่ง หล่อนรีบก้าวถอยออกมาทันควัน... ในใจไพล่นึกไปถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา หล่อนไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าน้ำหอมที่เขาใช้ประจำนั้น มันเป็นกลิ่นของผู้ชาย จนได้มาสูดกลิ่นในวันนี้
“นี่คุณ” ปัณณ์ เขย่าตั
