เช้าวันรุ่งขึ้นเจโรมและศศิภัทรก็ทานอาหารเช้าพร้อมกันจากนั้นเขาก็เตรียมตัวออกเดินทาง
“ขอไปส่งคุณที่ท่าเรือได้ไหมคะ” ศศิภัทรยืนรอชายหนุ่มที่หน้าประตูเตรียมพร้อมจะเดินไปส่ง
“แต่คุณต้องเดินกลับมาที่บ้านคนเดียวนะซีซี ไม่กลัวเหรอ”
“นี่มันตอนกลางวันนะคะคุณเจโรม ซีซีไม่กลัวหรอกค่ะ”
เจโรมยิ้มก่อนจะยื่นมือให้ศศิภัทรจับแล้วพากันเดินไปยังท่าเรือ
“ผมจะรีบกลับมานะ”
“ค่ะ”
“ถึงแล้วจะโทรบอกได้ไหมคะ”
“ได้สิ ผมจะโทรรายงานตลอดว่ากำลังจะทำอะไรดีไหม”
“ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกค่ะ แค่บอกว่าถึงแล้วก็พอ”
“เป็นห่วงผมเหรอ”
ศศิภัทรยิ้มให้แทนคำตอบแล้วเธอก็หยุดเดินเมื่อมาถึงท่าเรือ
“ซีซี ดูแลตัวเองด้วยนะ”
“ค่ะ คุณก็เหมือนกันนะคะ”
“ผมไปล่ะ จะคิดถึงคุณนะ” เขาขยับเข้ามากอดแล้วหอบแก้มศศิภัทรทั้งสองข้าง
“เดินทางปลอดภัยนะคะ”
“ครับ ผมไปนะ ถ้าคุณถึงบ้านแล้วไลน์มาบอกด้วยผมน่าจะยังอยู่บนเรือคุยคงไม่สะดวก”
“ได้ค่ะ” หญิ
