ศศิภัทรลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องนอนที่ไม่คุ้นเคย เธอมองไปรอบๆ อย่างงุนงง นี่ไม่ใช่ห้องที่โรงแรมในภูเก็ตอย่างที่ควรจะเป็น ห้องนี้ดูเรียบง่ายและเล็กกว่าห้องเดิม ภาพสุดท้ายที่จำได้คือหลังจากทานอาหารเช้า เธอกลับขึ้นห้องที่โรงแรมในภูเก็ต และดื่มน้ำส้มที่ทางโรงแรมเอามาให้จากนั้นสติก็ดับวูบไปเลย
“ที่นี่ที่ไหน แล้วฉันมาที่นี่ได้ยังไง” หญิงสาวพูดกับตัวเองก่อนจะรีบลุกจากเตียงแล้วตรงไปยังประตูบานใหญ่เมื่อเปิดออกก็เห็นเจโรมกำลังนั่งอยู่บนโซฟา เขาหันมามองเธอแล้วยิ้ม แต่รอยยิ้มของศศิภัทรรู้สึกไม่ปลอดภัยเลย
“ตื่นแล้วเหรอ หลับไปนานเหมือนกันนะ”
“คุณเจโรม ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงแล้วคุณอนันต์ล่ะคะ” หญิงสาวกวาดสายตามองไปทั่วบริเวณแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของคุณอนันต์เลย
“ตื่นมาก็ถามถึงพ่อผมเลยนะ ผมอยากรู้จังว่าคนแก่แบบนั้นมีดีอะไรคุณถึงได้ติดใจจนยอมแต่งงานด้วย”
“คนแก่ที่คุณพูดถึงนั้นคือพ่อของคุณนะคะ ตอนนี้ท่านอย
