ครืด ๆ ๆ
“ฮัลโหล”
(ว่ายางงาย! คุณฉลามหัวเสือ เปลี่ยนจายจามาเที่ยวกับฉันแล้วเหรอ แต่เสียใจนะ ฉ้านกลับถึงบ้านพอดี๊ เอิ๊ก!)
“เอามือถือมานี่” ผมแย่งโทรศัพท์มาจากมือของไอ้ฉลามอย่างเสียมารยาท เมื่อมันเอาแต่ยังเพื่อนขี้เมาของลลิลคุยยานคางอยู่ในสาย
“ลลิลอยู่ที่นั่นมั้ย”
(น่านคราย!)
“ฉันถามว่า ลลิลอยู่กับเธอมั้ย รีบตอบก่อนที่ฉันจะไประเบิดบ้านเธอทิ้ง”
(กรี๊ด!!! ไอ้โรคจีต แกเป็นคราย!!)
“เอาโทรศัพท์มานี่ครับนาย ผมคุยเอง” โทรศัพท์ถูกไอ้ฉลามแย่งไปสนทนากับยัยขี้เมาในสายอีกครั้ง ผมเดินวนไปวนมาอย่างหัวเสีย
“เอ่อฟีฟ่า ลลิลได้ไปปาร์ตี้กับเธอมั้ย”
(ลลิล เหรอ ยายปลาทองน่านนะ เอิ๊ก! ไม่มาอ่า เธอกามลังจาไปอังกฤษ เอิ๊ก!)
“แน่ใจนะฟีฟ่า ว่าเธอไม่ได้หลอกฉัน”
(อื้อ แค่นี้นะ อ้วกกกก!!!) ผมส่ายหน้าอย่างเอือมระอาให้เพื่อนของลลิล สรุปเธอไม่ได้ไปกับยัยนี่แล้วเธอหายไปไหนลลิล โธ่เว้ย! ผมไม่น่าปล่อยเธอให้พ้นสายตา
