รามิลกลับมาที่บ้านในยามค่อนดึก... เขากลับมาที่ห้องนอนเห็นหญิงสาวนอนลืมตาโพลงอยู่... หล่อนผุดลุกขึ้นนั่งทันทีที่เห็นหน้าเขา รอยยิ้มกว้างประจบเอาใจแย้มยิ้มขึ้นมา
รามิลไม่ไม่อยากมองเลย... เพราะเขาไม่อยากใจอ่อน เขาตั้งใจจะลงโทษหล่อนไม่ให้หล่อนดื้ออย่างนี้อีก ถ้าใจดีหล่อนก็จะได้ใจ และไม่รู้ว่าตนเองทำความผิดเหมือนตลอดมาที่หล่อนดื้อเหลือเกิน... เขาเลยแกล้งทำเป็นโกรธหล่อนมากทั้งที่ตอนนี้หายโกรธแล้วและอยากเข้าไปกอดปลอบขวัญหล่อนมากกว่า.. แต่กับคนดื้อต้องดัดนิสัยเสียให้เข็ด
“นอนไปเถอะ ไม่ต้องรอพี่ พี่จะไปอาบน้ำก่อน” เขาบอกเมินๆ และเดินเข้าห้องน้ำไป... คนที่ยิ้มกว้างรอก็ค่อยๆ หุบยิ้มลง...
จนรามิลออกจากห้องน้ำมาหญิงสาวก็ไม่เลิกนั่งรอ
“พี่รามิล วันนี้ลูกตาลเสียขวัญมากๆ เลย กอดลูกตาลหน่อยสิคะ” หญิงสาวอ้าแขนออก รอเขากอด...
“ไม่” รามิลตอบหน้าตาย
“พี่รามิล... กอดลูกตาลหน่อยนะ”
“เป็นผู้หญิงมาขอให้ผู้ช
