เมียบำเรอมาเฟีย

บทที่4 ขายตัวใช้หนี้

@คฤหาสน์เทวฤทธิ์

ชลธิชากลับมายังคฤหาสน์ของตัวเอง หลังจากที่คืนนี้มีเซ็กส์ร้อนแรงกับผู้ชายหน้าตาดีจนแทบจะลุกยืนขึ้นไม่ไหว เธอก็จัดการริบเอาของมีค่าของชายคนนั้นเอามาด้วย ไม่ใช่ว่าเธอเป็นสิบแปดมงกุฏหรอกแต่ว่าตอนนี้สถานะการเงินของเธอย่ำยียิ่งนักก็เลยจำเป็นต้องเอาของเขามาแค่หยิบเดียวเอง

ขนหน้าแข้งเขาไม่ร่วงหรอกทถือซะว่าเป็นเงินที่เธอเปลืองตัวกับเขาก็แล้วกัน ขออย่าให้เจอะเจอกันอีก ไอ้ผู้ชายบ้าเซ็กซ์

"เมื่อคืนหายไปไหนมา ทำไมไม่โทรบอกแม่ก่อน แม่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง"

เกศราภรณ์เห็นบุตรสาวเดินเข้ามาก็หายห่วง นึกว่าจะไปเถลไถลที่ไหนอย่างที่สามีเธอเอ่ย

"ชลขอโทษนะคะที่ไม่ได้บอก ชลปวดหัวกับเรื่องเมียน้อยคุณพ่อนะคะ"

"สงสัยเมื่อคืนคงออกไปนอนกกกับผู้ชายล่ะสิท่าถึงกลับมาตอนเช้าแบบนี้ แรดได้เหมือนแม่มันจริงๆ"

ชลธิศเห็นว่าลูกสาวตัวดีกลับมาบ้านแล้วเข้ามาต่อว่าเหน็บแหนมใส่ทันที

"ที่พ่อพูดแบบนี้ก็เพราะโกรธที่ชลไปดักตบเมียน้อยพ่อถึงที่ทำงานและไม่ใช่แค่นั้นนะคะคุณแม่ ชลไปเจอในสภาพที่คุณพ่อกำลังมีอะไรกันกับอีตัว น่าเสียดายที่ไม่ได้อัดคลิปแฉมันเลย น่าเสียดาย"

เธอทำหน้าทำตาใส่บิดา คนที่เป็นต้นเหตุทำให้เธอต้องร้ายอย่างนี้

"ว่าไงนะยัยชล! คุณ"

มารดาเธอแทบช็อค เธอรู้ว่าสามีมีเมียน้อยแต่ไม่คิดว่าจะเลยเถิดมากถึงที่ทำงาน ถ้าเกิดใครเห็นเข้า ถ้าไม่มียัยชลแล้วล่ะก็ชื่อเสียงบริษัทต้องย่อยยับแน่

"ยัยชล!" บิดาเดือดดาลมากอยากจะไปทำร้ายลูกสาวแต่ทำไม่ได้ ปล่อยให้เธอยิ้มเยาะมีชัยเหนือกว่าตน

"ชลปวดหัวอยากพักผ่อน อ้อ อย่าให้ใครเข้ามารบกวนเวลานอนของชลนะคะ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าชลไม่เตือน"

เธอสาวเท้าก้าวฉับๆออกไปพร้อมสั่งแม่ป้าให้เอาอาหารขึ้นไปไว้ในห้องด้วย เมื่อคืนสูญเสียแรงเยอะเพราะอีตาบ้ากามหื่นนั้น

"ว่าแต่นายนั่นคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน!"

.

.

.

ประมาณตอนบ่าย

หญิงสาวหลับยาวตั้งแต่เช้าจนถึงบ่ายแล้วก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น เสียงเอะอะโวยวายจากด้านล่างดังขึ้นเรื่อยๆจนทำให้คนหลับสบายต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความหงุดหงิดที่นอนไม่เต็มอิ่ม

"เอะอะอะไรกัน คนจะหลับจะนอน"

เธอในชุดนอนบางใส่เสื้อคลุมลงไปดูข้างล่างว่าเกิดอะไรขึ้น คงไม่ใช่พ่ออาละวาดตบตีแม่หรอกนะ แค่คิดใจก็ชาวาบขึ้นมา รีบสาวเท้าลงไปทันที

"นี่มันเกิดอะไรขึ้นคุณพ่อคุณแม่!"

เธอตกใจที่เห็นสภาพบ้านเทะเละแถมพ่อแม่ยังถูกชายชุดดำหลายคนทำร้ายร่างกายจนสภาพบวมฟกช้ำ ไม่เข้าใจว่าพวกนั้นเข้ามาทำร้ายครอบครัวเธอทำไมกัน

"คนนั้นใช่ไหมลูกสาวของแก เอาตัวมันมา เจ้านายสั่งเอาไว้!" ชายชุดดำคนหนึ่งเอ่ยสั่ง ชายชุดดำนับสิบล้อมเข้ามาจับเธอเอาไว้แต่เธอขัดขืนสุดฤทธิ์

"ไอ้บ้า! อย่าเอามือสกปรกมาจับตัวฉันนะ ฉันจะโทรแจ้งตำรวจจับพวกแกให้หมด!"

"ยัยชล ยอมไปกับพวกเขาเถอะถือว่าทำเพื่อครอบครัวของเรานะลูก"

แม่ของเธอลุกขึ้นมาเอ่ยขอร้องลูกสาวคนเดียวที่ช่วยฐานะและคฤหาสน์หลังนี้ให้คงอยู่รอดได้ เพราะธุรกิจกำลังล้มละลาย เจ้าหนี้มหาโหดก็ยื่นข้อเสนอมาก็ต้องคว้าไว้ก่อน

"ตกลงมันเรื่องอะไรกัน ชลงงไปหมด" เธอต้องการคำตอบ แม่เธอจึงอธิบายให้เข้าใจ

"คือ เอ่อ...บริษัทของเรากำลังล้มละลายเพราะมีหนี้สินเป็นจำนวนมาก แม่เอาบ้านหลังนี้ไปจองจำตั้งนานแล้ววันนี้ก็ครบกำหนดที่ต้องจ่ายเขาแล้วแต่ไม่มีเงิน เขาก็เลยจะยึดบ้านหลังนี้และยึดบริษัทของเรา เขายื่นข้อเสนอมาว่าถ้าเอาตัวลูกไปกับเขา หนี้เราทั้งหมดจะไม่มีอีกเลย ลูกต้องทำเพื่อครอบครัวของเรา แม่จำเป็นจริงๆ"

"เรามีหนี้แก่เขาเท่าไหร่คะ"

"50ล้านบาท แม่จำเป็นจริงๆ ชลต้องเข้าใจแม่นะลูก"

"นี่แม่เห็นชลมีราคาแค่50ล้านเท่านั้นเองเหรอ ชลจะดีใจหรือเสียใจกันที่มีแม่ขายลูกเพื่อใช้หนี้อย่างนี้"

น้ำตาคลอเบ้าเอ่อล้นออกมา หัวใจปวดร้าวรานที่แม่เห็นลูกเป็นแค่สิ่งของจะทำอะไรก็ได้

"ร่ำลากันเสร็จหรือยัง ไปได้แล้ว"

"ไม่ ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น อื้อ!"

เธอพยายามขัดขืนเหล่าชายชุดดำพวกนี้ จนพวกนั้นโป๊ยาสลบใส่เธอ ภาพดับวูบลงไปทันใด

ตอนนี้สติเธอไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว......

.

.

.

@คอนโดของอาคิน

"ได้ตัวเธอมาหรือยัง"

เขากรอกเสียงถามปลายสาย

(ได้มาแล้วครับ พวกผมจัดการเอาเอกสารตามที่นายสั่งไปให้มันเรียบร้อยแล้วครับ)

"ดี ถ้ามาถึงแล้วรีบเอาตัวเธอขึ้นมาที่ห้องฉัน ฉันจะเช็กสินค้าว่าให้คุ้มเงิน50ล้านไหม"

(ครับนาย)

อาคินวางสายจากลูกน้องแล้วยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ยัยสิบแปดมงกุฏหนีคาสิโนว่าตัวพ่ออย่างเขาไปไม่พ้นหรอก!

เขาไม่คิดว่าโลกจะกลมพาเจอเธออีกครั้ง ชลธิชาแฟนเก่าของศัตรูของเขาแต่ว่าตอนนี้เคลียร์กันเข้าใจดีแล้วไม่มีอะไรติดค้างกันอีก ตอนนี้เธอก็เป็นลูกหนี้ของเขาแล้ว เขาจะลงโทษเธอด้วยแรงพิศวาสร้อนแรงสุดติ่ง ชนิดที่ว่าเอาให้จำไม่เคยลืม

............

"อื้อ ที่นี้ที่ไหนกัน"

ชลธิชาขยี้ตาให้สว่างขึ้นพลางมองรอบๆห้องใหม่ที่ไม่คุ้นตา จำได้ว่าคนพวกนั้นมาทำร้ายพ่อแม่เธอแล้วเอาตัวเธอมาใช้หนี้50ล้านแล้วจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย ว่าแต่มันที่ไหนล่ะเนี่ย

"ตื่นแล้วเหรอคุณคนสวย"

น้ำเสียงที่คุ้นหูทำให้เธอหันขวับไปหาต้นเสียง ได้เจอเขา ผู้ชายที่เจอกันเมื่อคืนหรือว่าเขาจะรู้ว่าเราเอาของของเขาไป

"คุณ! เอ่อ...ฉันไม่ได้ตั้งใจจะเอาของคุณไปนะแค่ยืมมาเฉยๆ งั้น...ฉันจะเอาของมาคืนคุณแล้วกัน"

อาคินยืนกอดอกมองสีหน้าของโจรสาว หึ! คงนึกว่าเขาจะมาทวงของเขาคืนสินะ ของหยิบมือแค่นี้หาใหม่ก็ได้ แต่เนื้อกวางสาวตรงหน้าหาไม่ได้ง่ายๆ

"เธอจำฉันไม่ได้จริงๆเหรอชลธิชา ฉันชื่ออาคิน ริคาโด้ เป็นเจ้าหนี้และคู่ปรับเธอในตอนนั้นไงล่ะ"

"อาคิน?....หรือว่าจะเป็นนาย!"

เธอเบิกตาโพลงกว้างอย่างตกตะลึง มิน่าล่ะถึงคุ้นเคยใบหน้าเขาแถมตอนนี้เขายังมาเป็นเจ้าหนี้อีก ชีวิตชลธิชา จะมีอะไรดีสักอย่างไหมเนี่ย

"ใช่ ฉันคนเดิมเพิ่มเติมคือความเลวระยำที่เพิ่มขึ้น เธอควรรู้ไว้ว่าสถานะไม่เหมือนแต่ก่อน ตอนนี้เธอเป็นลูกหนี้ฉัน เพราะฉะนั้นฉันมีสิทธิ์จะทำอะไรเธอก็ได้ทั้งนั้น งั้นเริ่มทำตอนนี้เลยดีไหม"

เขาทำสายตาแพรวพราวพลางเดินมาประชิดตัวร่างหญิงสาวเอาไว้ไม่ให้หลุดหนีออกไปไหน เธอรู้สึกร้อนวูบวาบในกายราวกับรู้ชะตากรรมของตัวเอง

"นายจะทำอะไร"

เธอเอ่ยถามด้วยเสียงสั่นๆ

"หึ! มาที่นี่ก็เพื่ออะไร เธอก็น่ารู้ตัวดี"

อาคินโน้มใบหน้าคมสันเข้าแนบชิดกับใบหน้าหวานจนแทบจะสัมผัสริมฝีปาก เขากำลังใกล้จะ.....