“เอ...ทำไมพี่เค้ามารถตู้ล่ะลูก ใช่แน่เหรอจ๊ะ” จารุกัญญ์หันมาถามลูกสาวอย่างสงสัย
“นั่นสิคะ หรือว่าเป็นคนอื่น แต่เราไม่ได้นัดใครไว้นี่นา”
“รอดูเดี๋ยวก็รู้ครับว่าใช่หรือไม่ใช่ บางทีที่สนามบินอาจจะมีแต่รถตู้ที่ว่างก็ได้พี่เค้าเลยเรียกรถตู้มาส่งน่ะ” ภูมิรพีออกความเห็น
แต่พวกเขาไม่มีเวลาได้สงสัยนานนัก เมื่อรถตู้จอดนิ่งสนิทแล้ว คนขับก็รีบมาเลื่อนประตูออกก่อนที่ภูมิภัทรจะก้าวลงมาเป็นคนแรก จากนั้นก็เป็นคนที่ทุกคนรอคอย
“จีลูกแม่” จารุกัญญ์รีบโผเข้าไปกอดลูกสาวซึ่งเธอก็รีบยกมือไหว้ทุกคนทั้งน้ำตา
“คุณแม่ขา...หนูขอโทษนะคะ ขอโทษที่ไม่ได้กลับมาหาทุกคนเลย ขอโทษจริงๆ ค่ะ”
“ไม่เป็นไรนะลูก ไม่เป็นไร อย่าโทษตัวเองเลยนะจ๊ะ ตอนนี้เราได้อยู่พร้อมหน้ากันอีกครั้งแล้ว อย่าทิ้งแม่ไปไหนอีกนะลูก กลับมาอยู่บ้านเราด้วยกันนะจ๊ะ”
“หนู...”
“อยู่ด้วยกันนะจี พ่อกับพี่ๆ ทุกคนรอหนูมาตลอดเลยนะ เราคิดถึงหนูมากรู้รึเปล่า”
