ตอนที่ 6 ชีวิตใหม่...(2)
1082 Words
“สักวันจ้ะ สักวันพวกหนูจะได้พบกันแน่นอน” คราวนี้จารุกัญญ์เป็นคนพูดขึ้นมา
“จริงเหรอคะ คุณจ๋า...ไม่หลอกหนูใช่มั้ยคะ”
“ฉันเคยหลอกหนูเหรอจ๊ะ”
“ไม่เคยค่ะ” เธอรีบส่ายหน้าปฏิเสธ
“งั้นถ้าหนูอยากเจอพ่อกับแม่ หนูก็ต้องเชื่อฟังสิ่งที่แม่จ๋ากับพ่อภูบอก ตั้งใจเรียนหนังสือ เป็นเด็กดีของพวกเรา เข้าใจรึเปล่าจ๊ะ”
“เข้าใจแล้วค่ะ”
“ไหนลองเรียกพ่อภูกับแม่จ๋าสิจ๊ะ”
“เอ่อ...” เธอหันไปมองหน้าภูมิภัทรเป็นคนแรกเพราะกลัวเขาจะว่าเอา แต่เมื่อเห็นว่าเขาพยักหน้ารับเหมือนเป็นการอนุญาต เธอจึงได้กล้าเรียกผู้ปกครองในสรรพนามใหม่
“ค่ะ พ่อภู แม่จ๋า หนูสัญญาว่าหนูจะเป็นเด็กดี จะเชื่อฟังคำสอนของพ่อภูกับแม่จ๋าตลอดไปค่ะ”
“ดีมากจ้ะ จากนี้ไปหนูก็เรียกพี่ๆ เค้าว่าพี่นะจ๊ะ ไม่ต้องเรียกว่าคุณแล้ว เพราะว่าพวกเราจะเป็นครอบครัวเดียวกันตลอดไปจ้ะ”
“ค่ะ”
“งั้นเดี๋ยวแม่กับพี่พู่จะพาหนูขึ้นไปดูห้องใหม่กันนะ แม่จัดเอาไว้ให้แล้วล่ะ ไปดูซิว่าชอบรึเปล่า”
“ห้องใหม่เหรอคะ แต่...ห้องเก่าก็ดีอยู่แล้วนะคะ”
เธอหมายถึงห้องนอนคนรับใช้ที่แม้มันจะไม่ได้กว้างขวางนัก แต่ก็มีทีวี ตู้เย็น ตู้เสื้อผ้า โต๊ะเครื่องแป้งแล้วก็มีเตียงนอนขนาดสามจุดห้าฟุตให้นอนได้สบายๆ แถมยังมีห้องน้ำในตัวอีกด้วย
“ห้องใหม่สวยกว่าห้องเก่าแน่นอนจ้ะ ไปเถอะ พี่จะพาน้องไปดูเอง คุณแม่ไปทำอาหารฉลองให้น้องสาวคนใหม่ของเราดีกว่านะคะ เดี๋ยวพู่พาน้องไปเอง” สาวมัธยมหนึ่งรีบลุกขึ้นแล้วคว้ามือน้องสาวของเธอไว้
“งั้นก็ได้จ้ะ ถ้าน้องต้องการอะไรเพิ่มหนูก็จดไว้นะจ๊ะ เดี๋ยวเราค่อยไปซื้อเพิ่ม”
“ค่ะคุณแม่ ไปจ้ะน้องจี ไปกับพี่พู่นะ”
“ค่ะคุณพู่”
“พี่พู่สิ คุณแม่บอกแล้วนี่นาว่าให้เรียกพวกเราว่าพี่น่ะ”
“ค่ะ พี่พู่”
เธอเริ่มยิ้มออกมาได้ ก่อนจะปล่อยให้อีกฝ่ายพาขึ้นไปชั้นบน และเธอก็ได้เห็นว่าห้องนอนใหม่นั้นเป็นห้องที่อยู่ติดกับห้องของภูมิภัทรซึ่งเดิมทีเคยเป็นห้องนอนแขกมาก่อนแต่เพราะไม่ค่อยมีใครมานอนนัก มันจึงได้ถูกดัดแปลงเป็นห้องของเธอ ส่วนห้องของภูริตาและภูมิรพีนั้นอยู่ตรงข้ามกัน
และแม้จะยังจับต้นชนปลายไม่ถูกว่าทำไมพ่อกับแม่ถึงไม่สามารถมารับเธอได้ ทว่าเธอก็ไม่มีเวลาให้เสียใจนานนัก เพราะหลังจากนั้นเธอก็ต้องย้ายไปเรียนที่เดียวกับทุกคน เป็นโรงเรียนนานาชาติที่รู้มาว่าค่าเทอมค่อนข้างแพงพอสมควร ซึ่งมันยิ่งทำให้เธอรู้สึกเกรงใจพ่อกับแม่บุญธรรมมากขึ้นไปอีก เพราะไม่คิดว่าพวกท่านจะเมตตาเธอได้มากถึงขนาดนี้
เวลาล่วงเลยไปหลายปีที่เธอได้มีชีวิตเป็นลูกสาวคนเล็กของบ้านสินธนาสิริแห่งนี้ จากเด็กขัดดอกที่พ่อแม่นำมาทิ้งเอาไว้ที่ไร่เพียงดาว ก็เติบโตเป็นสาวสวยสะพรั่งและเป็นแม่ครัวคนเก่งประจำบ้านเพราะเธอชอบทำอาหารมาก เธอจึงตั้งใจเรียนปริญญาตรีในคณะคหกรรมศาสตร์ เอกโภชนาการและการประกอบอาหารซึ่งเธอมีอายุน้อยที่สุดในรุ่นเพราะเข้าเรียนก่อนเกณฑ์
ทั้งยังได้ไปฝึกงานที่โรงแรมดังจนมีประสบการณ์มากมาย เธอจึงลองยื่นใบสมัครไปเป็นผู้ช่วยเชฟที่โรงแรมหนึ่งในประเทศญี่ปุ่นตามคำแนะนำของรุ่นพี่คนหนึ่งเพราะเธอก็เป็นผู้ช่วยเชฟอยู่ที่นั่นและทางโรงแรมก็กำลังต้องการผู้ช่วยเชฟที่ทำอาหารไทยได้โดยเฉพาะอีกด้วย
ซึ่งในการสอบคัดเลือก เธอต้องปรุงอาหารไทยมาสี่ชนิดทั้งอาหารคาวหวานเพื่อให้คณะกรรมการประทับใจ ไม่ใช่เพียงแค่รสชาติ แต่หน้าตาต้องสวยงามและมีความคิดสร้างสรรค์ แน่นอนว่าไม่ได้มีเพียงเธอที่สมัคร แต่ยังมีคนอีกหลายสิบคนที่เข้าร่วมการแข่งขันในครั้งนี้ด้วย ซึ่งหลังจากจบการทดสอบเมื่อหนึ่งเดือนก่อน เธอก็ได้แต่เฝ้ารออีเมลตอบรับจากทางโรงแรมเท่านั้น จนกระทั่งวันนี้ก็มีอีเมลส่งมาจริงๆ
“แม่จ๋าขาแม่จ๋า หนูมีข่าวดีมาบอกค่ะ”
จีรชยาในวัยยี่สิบปีวิ่งหน้าตื่นเข้ามาในครัว ก่อนจะกอดจารุกัญญ์เอาไว้แน่นด้วยความดีใจ
“มีอะไรจ๊ะ ท่าทางตื่นเต้นเชียวนะเรา”
“หนูได้แล้วค่ะ ไม่สิ หนูต้องพูดว่า เค้ารับหนูแล้วค่ะแม่จ๋า เค้ารับหนูแล้ว” เธอพูดเร็วจนลิ้นพันกันไปหมด
“คืองานผู้ช่วยเชฟที่โรงแรมในญี่ปุ่นที่หนูเคยบอกแม่ไงคะ เค้าเพิ่งส่งอีเมลตอบรับมาว่าหนูผ่านการทดสอบแล้วค่ะ และเค้าจะให้ไปรายงานตัวสัปดาห์หน้าที่โรงแรมสาขาที่นี่ จากนั้นเค้าก็จะออกวีซ่าทำงานให้ พอได้วีซ่าเมื่อไหร่ หนูก็จะสามารถย้ายไปทำงานที่โน่นได้ทันทีเลยค่ะ”
“จริงเหรอลูก แม่ดีใจกับหนูด้วยนะจ๊ะ ลูกของแม่เก่งจริงๆ เลย”
“ขอบคุณค่ะแม่จ๋า”
“แบบนี้เราก็มีเรื่องฉลองกันสองเรื่องเลยสิ ตาพีก็เรียนจบวิศวกรแล้ว หนูเองก็ได้งานที่ญี่ปุ่นด้วย งั้นวันนี้เราทำเมนูพิเศษเพิ่มอีกสักสองสามเมนูดีมั้ยจ๊ะ เห็นพี่ภูมิกับพี่พู่เค้าบอกว่าวันนี้ไม่มีขึ้นเวรด้วยสิ ถือเป็นฤกษ์ดีเลยนะ”
“ได้สิคะ แล้วเราจะทำอะไรกันดีคะ”
“ให้ว่าที่คุณเชฟตัดสินใจเลยจ้า”
“แหม แม่จ๋าก็...หนูเป็นแค่ผู้ช่วยเชฟเองค่ะ กว่าจะได้เป็นเชฟจริงๆ คงอีกหลายปีเลยล่ะ”
“แต่อย่างน้อยหนูก็จะได้สั่งสมประสบการณ์ที่ดีไงจ๊ะ แต่ว่าถ้าหนูไปญี่ปุ่นแล้ว...แม่คงจะเหงาน่าดูเลย เพราะไม่มีใครคอยเข้าครัวเป็นเพื่อนแล้ว”
- Writer
