บทนำ (2) คุณลุง...
1079 Words
“อ๋อ ใช่ค่ะ คนนี้แหละหนูไอโกะ แต่ปกติวันอาทิตย์แบบนี้เธอจะปิดร้านค่ะ”
“แล้วเธอพักที่นี่รึเปล่าครับ”
“ใช่ค่ะ เธอพักชั้นบนนี่แหละ แต่ตอนนี้น่าจะออกไปชมซากุระกันมั้งคะ”
“เธอไปชมซากุระกันที่ไหนเหรอครับ”
“สวนอุเอโนะค่ะ”
“อ๋อ แล้ว...ปกติเธอไปนานมั้ยครับ”
“ก็นานนะคะ เพราะน่าจะไปกันหลายที่ ทุกทีก็กลับมาตอนที่ตะวันใกล้ลับฟ้านั่นแหละค่ะ”
“ขอบคุณมากครับ งั้นผมรบกวนฝากบอกเธอหน่อยนะครับ ว่าพี่ชายที่ชื่อภูมิมาหา ให้เธอติดต่อกลับผมด้วย นี่นามบัตรของผมครับ”
แล้วเขาก็เปิดกระเป๋าเงินแล้วหยิบนามบัตรของตัวเองขึ้นมาใบหนึ่งก่อนจะยื่นให้อีกฝ่าย
“ได้ค่ะ เดี๋ยวจะบอกเธอให้นะคะ”
“ขอบคุณครับ แล้วคุณป้ามีเบอร์ของเธอมั้ยครับ”
“มีค่ะ แต่วันนี้ป้าลืมโทรศัพท์ไว้ที่บ้าน จำเบอร์ไม่ได้ด้วยสิคะ”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมจะลองไปตามหาเธอที่สวนดู”
“ค่ะ”
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
แล้วชายหนุ่มก็เรียกแท็กซี่ที่ขับผ่านมา ก่อนจะมุ่งหน้าไปที่สวนอุเอโนะแทน แม้ไม่รู้ว่าจะได้เจอเธอหรือไม่ แต่ก็ดีกว่าโดนน้องสาวบ่นที่เขาไม่พยายามมากพอในการตามหาน้องคนเล็กของบ้าน
ภูมิภัทรเดินตามหาจีรชยาไปเรื่อยๆ อย่างไม่รีบร้อนเพราะเขาต้องกวาดตามองไปตามแต่ละจุดอยู่นานเนื่องจากมีนักท่องเที่ยวมาชมดอกซากุระค่อนข้างมาก และมันก็ทำให้ความหวังที่จะเจอเธอริบหรี่ลงไปทุกขณะ
เวลาผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วโมง ชายหนุ่มก็เริ่มถอดใจ และคิดว่าการกลับไปหาเธอที่ร้านในตอนเย็นอาจจะมีความหวังมากกว่าควานหาคนคนเดียวในหมู่คนนับพันแบบนี้ แต่แล้วเมื่อเขาหันหลังกลับเขาก็ได้พบกับคนที่ตามหา
สองเท้าของจีรชยาหยุดชะงักในทันที เมื่อดวงตาคู่หวานได้สบประสานกับใครคนหนึ่ง คนที่ไม่คิดว่าจะได้พบกันอีกแล้วในชาตินี้ ซึ่งก็คงไม่ต่างจากเขาที่กำลังมองมาที่เธอตรงๆ ก่อนที่ดวงตาคมภายใต้กรอบแว่นจะเคลื่อนลงมองต่ำเมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้อยู่ตามลำพัง
“คุณแม่หยุดเดินทำไมคะ” พุดดิ้งกระตุกแขนมารดาด้วยความสงสัย
“คือ...แม่...” หญิงสาวก้มหน้าลงมองสบตาแฝดน้องครู่หนึ่ง ก่อนที่จะต้องหันไปมองแฝดพี่เพราะพริกหวานก็ดูจะสงสัยไม่ต่างกัน
“ดอกซากุระตรงโน้นสวยมากค่ะ เราไปทางโน้นกันดีมั้ยคะ”
แฝดพี่ชี้ไปทางขวามือของพวกเธอ แต่ยังไม่ทันที่คนเป็นแม่จะได้ตอบอะไร คนที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นผิดจังหวะก็เดินเข้ามาใกล้และเอ่ยทักทายขึ้น
“ไม่เจอกันนานเลยนะจี ดูท่าทางเธอคง...สบายดีสินะ”
“สวัสดีค่ะคุณภูมิ จีสบายดีค่ะ” เธอตอบเสียงสั่นแต่ก็ยังฝืนยิ้มออกไป
“แล้ว...ไม่คิดจะแนะนำเด็กสองคนนี้ให้ฉันได้รู้จักหน่อยเหรอ”
น้ำเสียงของเขายังคงสงบนิ่ง ดูคล้ายจะไม่ตื่นเต้นเลยสักนิดที่ได้เจอกันอีกครั้งในรอบห้าปี
“ใครเหรอคะคุณแม่” พุดดิ้งถามขึ้นก่อนจะมองผู้ชายแปลกหน้าด้วยแววตาที่ดูจะไม่ค่อยไว้ใจนัก
“แม่? เด็กสองคนนี้...ลูกเธอเหรอ” ภูมิภัทรถามพร้อมกับมองหน้าสาวน้อยทั้งสองอย่างพิจารณามากขึ้น
“ค่ะ พวกเธอเป็นลูกของจีเอง เด็กๆ สวัสดีคุณลุงสิคะ นี่ลุงภูมิ เป็น...พี่ชายของแม่ค่ะ”
“สวัสดีค่ะคุณลุง” สองสาวยกมือขึ้นพนมไหว้อย่างนอบน้อมพร้อมกับยิ้มออกมาด้วยความดีใจ เพราะเพิ่งจะเคยได้เจอกับญาติคนแรกตั้งแต่ลืมตาขึ้นมาบนโลกใบนี้
คนถูกเรียกว่าลุงคลี่ยิ้มบางๆ ก่อนจะย่อตัวลงคุกเข่าลงข้างหนึ่งเพื่อมองใบหน้าของเด็กทั้งสองให้ชัดขึ้นกว่าเดิม
“เอ่อ...คนนี้พริกหวานค่ะ ส่วนคนนี้พุดดิ้ง พวกเธอ...เป็นแฝดกันค่ะ” จีรชยาพยายามควบคุมลมหายใจของตนเองให้เป็นปกติที่สุด แต่เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเอื้อมมือไปแตะศีรษะของเด็กทั้งสอง เธอก็แทบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่
“พริกหวานเป็นพี่สาวเหรอครับ” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงนุ่มนวลกว่าเดิม
“ค่ะหนูเป็นพี่ พุดดิ้งเป็นน้อง” คนพี่ตอบพร้อมรอยยิ้มน่ารัก
“แล้วทั้งสองคนอายุเท่าไหร่กันแล้วครับ”
“สี่ขวบกว่าแล้วค่ะ” คนน้องรีบตอบเพราะอยากให้คุณลุงสุดหล่อสนใจเธอบ้าง ซึ่งนั่นก็ทำให้เขาหันมามองเธอทันที
“สี่ขวบกว่าแล้วเหรอครับ แล้ว...เกิดวันที่อะไรกันเหรอ”
“พวกเราเกิดวันที่...”
“คือว่าตรงนี้แดดแรง จีขอตัวพาลูกไปหาไอศกรีมกินก่อนนะคะ ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งค่ะ ขอตัวนะคะ” จีรชยารีบคว้ามือลูกทั้งสองเอาไว้ แต่ยังไม่ทันได้ก้าวไปไหน คนที่ถูกเรียกว่าลุงก็พูดขึ้นเสียก่อน
“ขอลุงไปด้วยนะครับเด็กๆ ลุงอยากรู้จักพวกหนูให้มากกว่านี้สักหน่อย”
“จีว่า...”
“ได้สิคะคุณลุง คุณแม่พาคุณลุงไปด้วยนะคะ หนูก็อยากรู้จักคุณลุงเหมือนกัน นะคะคุณแม่ขา...” พริกหวานรีบอ้อนคนเป็นแม่
“หนูก็อยากรู้จักคุณลุงเหมือนกันค่ะ ให้คุณลุงไปกับพวกเราด้วยนะคะ” พุดดิ้งรีบพูดเสริม
จีรชยาถอนหายใจเฮือก รู้ดีว่ายิ่งเธอพยายามหนีก็จะยิ่งดูมีพิรุธ สุดท้ายเธอก็ต้องยอมตามใจลูก และคิดว่าเขาอาจจะแค่อยากรู้จักหลานจริงๆ อย่างที่พูดไปและไม่นานพวกเขาก็จะแยกย้ายกันไปเหมือนห้าปีที่ผ่านมา
โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในวันนี้มันเป็นเพียงการเริ่มต้นไม่ใช่จุดจบอย่างที่เธอวาดหวังเอาไว้...
- Writer
