“เราคิดถึงเขาจนบ้าไปแล้วสินะ นาเคนทร์...เมื่อไหร่นายจะปล่อยฉันไปซะทีนะ”
ทำไมเธอยังสลัดชายหนุ่มสุดเท่แสนเย็นชาคนนั้นออกจากหัวใจไม่ได้ เขายังคงอยู่ในทุกวินาทีที่หายใจ
ที่สำคัญกว่านั้น เมื่อไหร่ก็ตามที่เธอคิดถึงเขา ความรู้สึกลุ่มร้อนราวถูกไฟแผดเผาก็ลามเลียไปทั้งตัว
ร่างกายปั่นป่วนรวนเร ท้องไส้ครั่นคร้ามครึกโครมราวกับมีคนทำศึกกันอยู่ข้างใน เลือดลมสูบฉีดพลุ่งพล่านอลหม่านไปหมดทุกอณู
ยิ่งไปกว่านนั้น เธอรู้สึกเหมือนมีงูจงอางยักษ์ตัวหนึ่งจดจ้องมองเธออยู่ตลอดเวลา!!!
ขณะที่เขาคร่อมร่างเธอไว้ และกระแทกช่วงกลางลำตัวของเธออย่างแรงจน...
“โอย...ทำไมรู้สึกเสียววาบไปทั้งตัวแบบนี้ เหมือนกับว่ามันเป็นเรื่องจริง...ทั้งที่มันไม่มีวันเป็นจริง”
“คือ...วาอยากจะย้ายกลับไปอยู่ที่บ้านต่างจังหวัดน่ะค่ะคุณหมอ วาตั้งใจจะไปเปิดคลินิกเล็ก ๆ ที่นั่น”
สัตวแพทย์สาวสวยประจำโรงพยาบาลสัตว์ แจ้งเหตุผลการเขียนใบลาอ
