รักเราขมเกินกว่าจะคาย

ตอนที่ 1 รู้สึกคุ้นเหมือนรู้จัก

ช่วงเวลาสี่ทุ่มของคืนวันพุธมันอาจจะเป็นช่วงเวลาพักผ่อนของใครหลายคน แต่ทว่ามันก็เป็นช่วงเวลาทำงานหาเงินเลี้ยงตัวเองเพื่อความอยู่รอดในแต่ละวันของใครอีกหลายคนเช่นกัน โดยเฉพาะคนที่ต้องอยู่ให้ได้ด้วยตัวเอง คนที่ไม่มีพ่อแม่คอยซัปพอร์ตให้พึ่งพาอาศัย คนที่มีญาติก็เหมือนไม่มี คนที่ต้องหาเงินเพื่อจ่ายค่าเทอมและค่ากินอยู่ในแต่ละวันด้วยตัวเอง คนที่มีความคิดวนเวียนอยู่แค่ว่าวันนี้จะต้องทำงานให้หนักเพื่อจะได้มีเงินไว้ใช้จ่ายในวันพรุ่งนี้และวันต่อๆไป

“น้องนิ่ม เดี๋ยวเอาน้ำแข็งกับโซดาไปเสิร์ฟลูกค้าโต๊ะแปดด้วยนะ”

“ได้ค่ะพี่หลิว”

เจ้าของชื่อหันไปมองคนเรียกพร้อมกับตอบรับเสียงใส ก่อนจะเดินหายเข้าไปหลังร้านซึ่งเป็นที่เก็บสินค้าและจัดเตรียมออเดอร์ให้กับลูกค้า ไม่ถึงสองนาทีก็กลับออกมาพร้อมถังน้ำแข็งถังใหญ่และโซดาอีกหกขวด

‘นิ่ม’ คือชื่อเล่นของเธอ ส่วนชื่อจริงของเธอคือ ‘นิรดา อนันต์วานิช’

ชื่อของเธอแปลว่าผู้เป็นที่ยินดี เพราะเธอคือคนที่เกิดมาท่ามกลางความยินดีของพ่อกับแม่ ต่อให้คนรอบข้างจะไม่ยินดีที่มีเธอเกิดมาบนโลกใบนี้ก็ตาม แต่เธอคือความยินดีของพ่อกับแม่ พ่อกับแม่ของเธอยินดีและดีใจมากๆที่มีเธอเกิดมาบนโลกใบนี้มีเธอเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต

นิรดาอายุครบสิบแปดปีบริบูรณ์เมื่อต้นเดือนที่ผ่านมา เธอเป็นนักเรียนชั้นมอหกของโรงเรียนรัฐแห่งหนึ่ง และก็เป็นพนักงานเสิร์ฟของร้าน ‘ดื่มเพื่อเมา’ ร้านเหล้ากึ่งผับที่อยู่ใกล้กับมหาวิทยาลัยชื่อดังของรัฐที่พ่อแม่นับหมื่นนับแสนคนอยากจะให้ลูกหลานของตัวเองมาเรียนต่อมหาวิทยาลัยที่นี่ เธอเองก็คือหนึ่งในจำนวนนั้นที่มีความใฝ่ฝันอยากจะมาเรียนที่นี่ แม้ว่าความฝันของเธอจะริบหรี่ลงเรื่อยๆทว่าเธอก็คาดหวังและภาวนาให้ความฝันของเธอเป็นจริง

ตามกฎหมายอนุญาตให้เด็กอายุสิบแปดปีบริบูรณ์ทำงานในผับหรือร้านเหล้าได้ แต่ทว่าจะมีเด็กมอหกคนไหนบ้างอยากจะทำงานในร้านเหล้าที่เต็มไปด้วยเสือสิงห์กระทิงแรดและอันตรายรอบด้าน... ถ้าไม่มีความจำเป็นและมีทางลือกที่ดีกว่าเธอเชื่อว่าไม่มีใครอยากทำ เธอเองก็เช่นกัน

ซึ่งความจำเป็นก็คงไม่พ้นเรื่อง... เงิน

ส่วนทางเลือกก็คือการมีพ่อแม่คอยซัปพอร์ตคอยช่วยเหลือในทุกๆเรื่องที่เราต้องการให้ช่วยเหลือ ซึ่งเธอไม่มีทั้งพ่อแม่คอยซัปพอร์ตและไม่มีทั้งเงิน

เงินที่เธอจะต้องจ่ายค่าเทอมที่ค้างให้กับทางโรงเรียน

เงินที่เธอจะต้องใช้จ่ายในชีวิตประจำวันเพื่อความอยู่รอด

และเงินที่เธอตั้งใจจะเก็บออมเอาไว้เป็นทุนเรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัย

ซึ่งนั้นก็คือเหตุผลว่าทำไมเฮียสิงหากับซ้อกวางเจ้าของร้านเหล้ากึ่งผับยอมรับเธอเข้าทำงานที่นี่เมื่อสามเดือนก่อนทั้งที่รู้ว่าตอนนั้นเธออายุยังไม่ถึงสิบแปดปี

ความสงสารทำให้เฮียสิงหากับซ้อกวางรับเธอเข้าทำงาน

ตลอดเวลาสามเดือนที่ผ่านมานิรดาไม่เคยลางานแม้แต่วันเดียว เธอมาทำงานทุกวัน การเป็นพนักงานเสิร์ฟของที่นี่ทำให้เธอมีเงินเก็บค่อนข้างมากในระยะเวลาอันรวดเร็ว เพราะนอกจากเธอจะได้รับค่าจ้างเป็นเงินเดือนจากทางร้านแล้ว ที่นี่ยังมีทิปรวมให้กับพนักงานทุกคนที่มาทำงานในแต่ละวัน ไม่ว่าจะทำงานในตำแหน่งนักร้อง นักดนตรี ดีเจ การ์ด เด็กเสิร์ฟ หรือว่าแม่ครัว ทุกตำแหน่งล้วนมีสิทธิได้รับทิปเท่ากัน ซึ่งบางวันทิปที่ได้มากกว่าเงินค่าจ้างรายวันของเธอด้วยซ้ำ โดยเฉพาะคืนวันศุกร์เสาร์และอาทิตย์ที่ลูกค้าจะเข้ามาใช้บริการจนเนืองแน่นร้าน แน่นอนว่าพนักงานเสิร์ฟทุกคนเดินเสิร์ฟจนล้า ทว่าทุกคนก็เต็มใจทำ

ลูกค้าส่วนใหญ่ของร้านจะเป็นนักศึกษา แต่ทว่าจ่ายทิปหนักไม่ต่างจากหนุ่มสาววัยทำงาน ซึ่งมันดีมากๆเลยแหละสำหรับคนที่ต้องหาเลี้ยงตัวเองและต้องการเก็บเงินเพื่อเรียนต่อแบบเธอ

“น้ำแข็งกับโซดาได้แล้วค่ะ” บอกพร้อมกับวางถังน้ำแข็งและโซดาทั้งหกขวดลงบนโต๊ะ

“พวกมึงจะเอาอะไรเพิ่มปะวะ” ทิศเหนือที่นั่งอยู่หัวโต๊ะหันไปถามเพื่อน และคำพูดนั้นก็ทำให้นิรดาที่กำลังจะเดินกลับเพื่อไปบริการลูกค้าโต๊ะอื่นต้องหยุดนิ่งเพื่อรอฟังว่าลูกค้าจะสั่งอะไรเพิ่มอีกหรือเปล่า

ลูกค้าในโต๊ะมีทั้งหมดสี่คน เป็นนักศึกษาผู้ชายทั้งหมด ดูจากเสื้อช็อปที่ใส่ก็คาดเดาได้ทันทีว่าน่าจะเป็นนักศึกษาของคณะวิศวกรรมศาสตร์ แต่ละคนคือสูงมากๆน่าจะสูงไม่น้อยกว่าหนึ่งร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตรกันทุกคน ที่สำคัญคือหน้าตาดีมาก หล่อมาก หล่อชนิดที่เรียกได้ว่าเบ้าหน้าฟ้าประทานกันทุกคน โดยเฉพาะสามหนุ่มที่เงยหน้าขึ้นมามองเธอถ้าคะแนนเต็มสิบนิรดาให้ไปเลยคนละสิบเอ็ดคะแนน เพราะหล่อเกิน

ส่วนอีกคนเธอไม่เห็นหน้าเขาเพราะอีกฝ่ายเอาแต่ก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์ในมือ แต่ทว่าดูจากรูปร่างสูงโปร่งเหมือนหุ่นนายแบบ ศรีษะได้รูปที่มีเส้นผมสีดำปกคลุม จมูกโด่งที่เห็นเพียงแว็บๆแล้วก็น่าจะหล่อเหลาไม่แพ้เพื่อนทั้งสามคนอย่างแน่นอน

ถ้าบอกว่าพี่ๆกลุ่มนี้เขาคบกันที่หน้าตาหรือคัดเอาแต่คนหล่อหน้าตาดีเข้ากลุ่มเธอก็เชื่อ

นิรดาชำเลืองสายตามองคนที่กำลังก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์อีกครั้ง รู้สึกคลับคล้ายคลับคลาเหมือนเคยเห็นคนที่มีลักษณะท่าทางเหมือนผู้ชายคนนี้มาก่อน แต่ทว่าพยายามนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก จำไม่ได้ว่าเคยเห็นจากที่ไหน