“เลิกรักมันได้ไหม เลิกร้องไห้เพราะมันได้ไหม เลิกคิดถึงมันแล้วกลับมารักตัวเองได้ไหมลิเดีย” ตากลมสวยกระพริบถี่ๆ ปล่อยธารน้ำตาให้ไหลลงมาอาบแก้ม ไม่ทันมีโอกาสได้ตั้งรับว่ามือหนาจะเลื่อนเข้ามาประคองแก้มแล้วใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาออกจากพวงแก้มของเธอ
“พี่ฮิว…”
“ยังเจ็บไม่พอเหรอ ยังคิดไม่ได้อีกเหรอว่าจากนี้ควรทำยังไงต่อไป”
“…”
“ใครไม่รักก็ช่างมันดิ อย่างน้อยๆ มันก็ยังมีคนที่รักและหวังดีกับเรา คนที่ไม่ใช่มันอ่ะ”
“…”
“เรื่องอื่นพี่ทนได้นะ ทนมองไอ้เวรนั่นใจร้าย ทนมองเราเสียใจเพราะมัน แต่พี่ทนซ้ำๆ ไม่ได้ไงเดีย พอเถอะ กลับมารักตัวเองได้ไหมพี่ขอร้อง”
“ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายไง”
“พี่ไม่เชื่อไง กี่ครั้งแล้วที่พูดแบบนี้ ถ้าใจเราต้องการตัดเขาจริงๆ เดียจะไม่พูดถึง จะไม่พูดว่าพยายามลืม แต่จะใช้หัวใจตัวแทนไง”
“พี่ฮิวไม่เข้าใจ…”
“มองหน้าพี่เดีย มองหน้าพี่ดีๆ” ฮิวโก้รั้งใบหน้าเนียนให้หันกลับมาที
