บทที่ 3 บีบคั้น 1

878 Words
สุดท้ายวันนี้ก็ต้องยกกองจนได้ มีคนอยากเอาใจนางเอกสาวด้วยการชวนไปดินเนอร์หรู ทำเอามิ่งกมลตื่นเต้นตาโตเป็นไข่ห่าน รีบอ้อนขอผู้กำกับให้เลิกกองเร็วกว่าปกติ ทั้งที่ตัวเองมาช้า กว่าจะแต่งหน้าทำผมก็ถ่ายทำไปได้ไม่กี่ฉาก ทว่าเศกย์ยังต้องพึ่งพาบริษัทเขาอีกหลายเรื่อง แล้วจะกล้าขัดใจผู้เป็นนายใหญ่ของ Look Group ได้อย่างไรกันล่ะ “บอสจองร้านอาหารไว้แล้ว เชิญคุณมิ้งค์ที่รถเลยครับ ส่วนทีมงานทุกคน บอสสั่งอาหารมาส่งที่นี่แล้ว ทานกันให้อร่อยนะครับ ถือซะว่าเป็นน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ ที่บอสมอบให้แทนคุณมิ้งค์” ธนัตสั่งให้พนักงานส่งเสิร์ฟอาหารขึ้นเต็มโต๊ะ ทีมงานพากันดีใจจนตาโตที่โชคดีมีลาภปากจากบอสใหญ่ อาหารแต่ละจานล้วนราคาแพงชนิดที่ชาตินี้พวกเขาอาจไม่มีโอกาสได้ลิ้มรส แถมน่ากินจนน้ำลายหกทั้งนั้น เลยหันไปขอบคุณมิ่งกมลกันยกใหญ่ พลอยทำให้นางเอกสาวได้หน้ายืดอกรับอย่างลำพอง หันมองไปยังเวนิกาอย่างเยาะเย้ยราวกับจะข่มว่าใครเหนือกว่า เวนิกากลอกตา เหยียดยิ้มมองคนขี้อวดเป็นแค่ผู้หญิงสวยแต่ไร้สมอง ก่อนจะเดินผ่านโต๊ะอาหารไปโดยไม่ชายตาแลเลยสักนิด ไม่เงยหน้ามองคนที่แสร้งพูดเสียงดังข่มเธอด้วยว่า “พอเห็นอาหารบนโต๊ะ ท้องมิ้งก์ก็ชักจะร้องขึ้นมาแล้วค่ะ เราไปกันเลยดีมั้ยคะบอส” ปรินธรมองมือเรียวที่ถือวิสาสะควงแขนเขาอย่างสนิทสนมโดยไม่แคร์สายตาใคร ก่อนจะปรายตามองไปยังอีกคน เห็นเธอเอาแต่เก็บของใส่กระเป๋าไม่สนใจใคร ม่านหมอกในดวงตาก็เย็นยะเยือกยิ่งขึ้นจนเริ่มขุ่นมัว เขาเม้มปากเล็กน้อยแล้วเดินควงมิ่งกมลออกไปอย่างสวีตหวาน เวนิกาลอบถอนใจ สัมผัสได้ว่าแรงกดดันมหาศาลเบาบางลงมาก เธอเดินเข้ามาเอ่ยลาผู้กำกับหนุ่มว่า “ฉันกลับก่อนนะคะ” “คุณเวย์กลับยังไงครับ รีบมั้ย ถ้าสะดวกรอกลับพร้อมผมดีกว่า” เศกย์ไม่อยากให้เธอกลับแท็กซี่เพียงลำพัง มันไม่ค่อยปลอดภัย เวนิกายิ้มบางๆ โบกไม้โบกมือบอกปัด “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันดูแลตัวเองได้ คุณเศกย์อยู่เคลียร์กองต่อเถอะค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องของฉัน” “แต่หมู่บ้านนี้อยู่ไกลจากถนนใหญ่พอสมควรเลยนะครับ ถ้ารอแท็กซี่น่าจะนาน” “เดี๋ยวนั่งวินมอเตอร์ไซค์เอาก็ได้ค่ะ” เศกย์ทำหน้าเหลือเชื่อ นึกภาพนางเอกสาวเซ็กซี่ซ้อนมอเตอร์ไซค์ไม่ออกเลย สภาพคงจะทุลักทุเลน่าดู ทำให้ยิ่งเป็นห่วงมากกว่าเก่า อยากจะรั้งเธอให้รอก่อน แต่เวนิกาเดินห่างออกไปไกลแล้ว เธอยังไม่วายหันมายิ้มแฉ่งโบกมือให้เขาเป็นเชิงบอกว่า...แค่นี้สบายมาก เศกย์เลยได้แต่ถอนหายใจยอมตามใจเธอ แล้วกลับมาสะสางงานที่คั่งค้าง เวนิกาสะพายกระเป๋าใบโตเดินตามทางไปออกหน้าหมู่บ้านเรื่อยๆ แทนที่จะรอ เพราะดูแล้วว่าไม่น่าจะมีมอเตอร์ไซค์วิ่งผ่านมาสักคัน หมู่บ้านคนรวยจ๋าก็อย่างนี้แหละ แต่ละบ้านคงจะมีรถไว้ขับคนละสองสามคัน ไม่จำเป็นต้องง้อรถสาธารณะ ก็แค่เดินไม่มีปัญหา เห็นเธอผอมเพรียวเอวบางเหมือนแค่โดนลมพัดก็จะหักแบบนี้ แต่ตัวจริงเธอถึกแสนถึก ด้านหลังที่เธอเดินอยู่มีรถมาเซราติสีดำจอดนิ่งไม่ยอมขยับ ธนัตลอบมองเจ้านายผ่านกระจกส่องหลัง เห็นดวงตาเย็นชามองนิ่งตรงไปยังร่างเพรียวบางเบื้องหน้าไม่ละไปไหน จึงอดถามไม่ได้ “จะให้แวะรับมั้ยครับ ดูท่าแถวนี่จะหารถยาก กว่าจะถึงปากทางก็อีกหลายกิโล” ปรินธรนั่งนิ่งเป็นหิน สีหน้าเรียบสนิทออกจะตึงอยู่ไม่น้อยจนคนถามเดาใจไม่ถูก แถมไม่กล้าพูดต่อ ผิดกับนางเอกสาวที่พูดโพล่งขึ้นมาอย่างตำหนิเขาที่ไม่รู้ความว่า “รถของบอสไม่ใช่รถสาธารณะนะคะ จะได้เที่ยวรับใครต่อใครมั่วซั่ว” มิ่งกมลปั้นยิ้มหวานเย้ายวนส่งให้ชายหนุ่มที่เอี้ยวคอมองหล่อน แล้วเหยียดปากพูดต่อไปว่า “ไม่ต้องเป็นห่วงคุณเวย์หรอกค่ะ มิ้งค์เห็นเธอสนิทสนมกับผู้ชายในกองตั้งหลายคน ทั้งพระเอก ทีมงานและคุณเศกย์ผู้กำกับ เดี๋ยวก็คงมีคนขับรถตามมาอาสาไปส่งเธอเองนั่นแหละค่ะ” มิ่งกมลก็ยิ้มเยาะ หล่อนพูดผิดเสียที่ไหน เวนิกายั่วผู้ชายในกองจนได้ดี พูดปุ๊บก็มีรถ BMW รุ่น X5 มาจอดเทียบอยู่ด้านข้างเวนิกาทันที “เอ...ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นรถของคุณโจ้นะคะ คุณเวย์นี่เสน่ห์แรงจริงๆ เปิดกล้องไม่ทันไรก็ตกพระเอกได้แล้ว”
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD