แม้ใจจะไม่ยอมรับว่าพจน์เป็นพ่อบังเกิดเกล้า แต่อย่างไรเวนิกาก็ยังอดสับสนไม่ได้ เป็นความรู้สึกที่ซับซ้อนจนยากจะปล่อยวางหรือทำเหมือนไม่เคยรับรู้มาก่อนได้ ตั้งแต่กลับจากงานเลี้ยงเธอจึงเอาแต่ครุ่นคิดวกวนจมอยู่กับตัวเองจนไม่สนใจคนรอบข้างเลย
ปรินธรเดินออกมาจากห้องน้ำเห็นหญิงสาวนั่งเหม่ออยู่บนเตียงก็ขมวดคิ้ว ผมเผ้ายังเปียกก็ไม่ยอมเช็ดผมให้แห้ง เดี๋ยวก็เป็นหวัดไม่สบายจนได้ เขาส่ายหน้าพลางถอนหายใจเบาๆ ตั้งแต่กลับมาเวนิกาก็เป็นอย่างนี้ตลอด สีหน้าดูหนักใจคล้ายมีปัญหาที่แก้ไม่ตก
เขาพอจะรู้อยู่หรอกว่าเรื่องอะไร...
เห็นเวนิกาไม่มีทีท่าจะขยับ เขาจึงหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดผมให้เธอเสียเอง ทำเอาหญิงสาวที่อยู่ในภวังค์สะดุ้งสุดตัว
“อุ๊ย…!”
“ตกใจอะไรนักหนา” เขาเอ่ยถามขณะที่มือก็ซับผมไปพลางๆ เกลี่ยผมที่ปรกหน้าออกให้อย่างนุ่มนวล
เวนิกาเบี่ยงหน้าหลบพร้อมดันมือเขาออกด้วยความเกรงใจ ทั้งไม่ชินและประหลาดใจที่จู่ๆ เขา
