หัวใจที่อ่อนยวบค่อยๆ ถูกความเย็นชาหล่อหลอมแช่แข็งกลายเป็นก้อนเนื้อที่แข็งกระด้างตามเดิม กดความเจ็บปวดและชิงชังที่แยกกันไม่ออกเอาไว้ภายใต้รอยยิ้มหวานและดวงตาคู่สวยที่ช้อนมองเขาอย่างลึกซึ้ง เอาตัวเองซบซุกอยู่ในอกกว้าง กอดเขาอย่างออดอ้อนราวกับเป็นลูกแมวน้อยที่โหยหาไออุ่น เอ่ยถามเขาอย่างประจบว่า
“วันนี้คุณไม่ไปทำงานเหรอคะ”
“คุณทำใจให้ผมไปได้?” เขาย้อนถามขณะยกมือลูบเส้นผมเธอไปพลางๆ
ฉันอยากจะไล่ให้คุณไปเร็วๆ แทบไม่ทันด้วยซ้ำ!
ใจเธอคิดอย่างนี้ แต่ปากต้องหวานพูดคำลวงโลกที่เขาชอบฟังเอาไว้ก่อน
“ถ้าเลือกได้ฉันเองก็ไม่อยากอยู่ห่างจากคุณหรอกค่ะ แต่ฉันรู้ว่าบอสรอนมีภาระหน้าที่ความรับผิดชอบมากกว่าคนอื่นๆ หลายเท่า มีพนักงานอีกหลายร้อยหลายพันชีวิตอยู่ในมือคุณ ฉันเลยไม่อยากเป็นตัวถ่วงให้คุณเสียเวลา”
ปรินธรเลื่อนปลายนิ้วทัดผมให้คนรู้ความ กระซิบข้างหูเธอเสียงนุ่มทุ้มว่า
“คุณไม่เคยเป็นตัวถ่วง” ...แต่เป็
