เอกกวีหงุดหงิดและใจลอยอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน คำพูดของเดือนเพ็ญยังคงดังวนเวียนอยู่ในสมอง และเขาก็ทำเป็นไม่ใส่ใจมันไม่ได้
‘เธอบอกว่าตัวเองกำลังจะได้คุณไปเป็นของเล่นชิ้นใหม่’
‘แถมยังบอกอีกนะคะว่าถ้าเบื่อเมื่อไหร่จะเขี่ยทิ้งลงถังขยะ’
“ผู้หญิงบ้า!”
“ครับนาย”
คนงานที่ยืนอยู่ใกล้ๆ หันมาขานรับเพราะคิดว่าเอกกวีเรียกตัวเอง
“นายมีอะไรจะใช้ผมเหรอครับ”
เอกกวีได้สติก็ส่ายหน้า และตีหน้าขรึมเช่นเดิม หันไปมองคนงาน
“ไม่มีอะไรหรอก ทำงานกันต่อไปเถอะ”
คนงานมองมาที่เขาด้วยสีหน้าแปลกใจ คงสงสัยกับท่าทางของเขานั่นแหละ ก็แน่อยู่แล้วล่ะ ในเมื่อตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยใจลอยเผลอต่อว่าผู้หญิงคนไหนออกมาแบบนี้เลย ฟ้าลดาเป็นคนแรกที่ทำให้เขาโมโหจนเป็นบ้าเป็นหลัง เพียงเพราะว่ารู้ว่าหล่อนมองเขาเป็นเพียงแค่ของเล่นชิ้นใหม่เท่านั้น
มือหนาข้างลำตัวกำแน่น ไอ้ความรู้สึกเจ็บแปลบๆ ในอกคล้ายกับว่ากำลังเป็นโรคหัวใจกำเริบรุน
