ฟ้าลดาก้าวเท้าเดินตามร่างของคนงานภายในไร่ของเอกกวีลึกเข้าไปจนถึงท้ายไร่ ก่อนจะหยุดเดิน เพราะเหนื่อยหอบ
“ยังไม่ถึงอีกเหรอ นี่ฉันเหนื่อยแล้วครับ”
“อีกนิดเดี๋ยวครับ ท้ายไร่มีกระท่อมอยู่ เมียผมอยู่ในนั้นน่ะครับ”
ศักดิ์หลอกฟ้าลดาว่าเมียของตัวเองเป็นลมพากลับไร่ไม่ไหว จึงมาขอแรงหล่อน ตอนแรกหล่อนจะให้ไปตามเอกกวี แต่ศักดิ์บอกว่าจะไม่ทันการณ์ เพราะกลัวเมียเป็นอะไรไปเนื่องจากท้องแก่ หล่อนจึงตัดสินใจมากับศักดิ์ตามลำพัง
“แต่นี่มันก็ลึกแล้วนะ”
“แค่ท้ายไร่เองครับ อีกไม่ถึงห้าร้อยเมตรครับคุณหนูฟ้าลดา”
“ฉันกลัวจะกลับไม่ถูกน่ะสิ”
“ไม่ต้องกังวลครับ ผมอยู่ที่นี่มานาน หลับตายังเดินกลับถูกเลยครับ”
ฟ้าลดายืนมองหน้าศักดิ์อย่างชั่งใจ ก่อนจะพนักหน้ารับน้อยๆ
“งั้นก็รีบไปต่อเถอะ จะได้พาเมียของนายกลับที่พัก ไม่รู้มาทำอะไรที่ท้ายไร่แบบนี้” หล่อนบ่นกระปอดกระแปดตามนิสัย แต่ก็ยังคงก้าวเดินต่อไปข้างหน้า
ศักดิ์มอง
